7 may 2012

Esta entrada non ten título. Non llo penso poñer.


Xa cheguei outra vez. Antes de nada quero pedirvos desculpas porque teño que interromper de novo a historia do patrimonio neto para falar de algo que xa mencionei algunha vez aquí. Si, ese algo son os nosos queridos amigos que falan do que non saben.

O que si quero que saibades todos os meus pouco probables lectores, e que conste que non o digo con pena, xa que, se lestes a primeira entrada deste blog, xa saberedes que non escribo con ánimo de que ninguén o lea. Xa sabedes que eu nin sei nin quero escribir. Xa me estou indo outra vez do tema, non, o que quero que saibades é que eu son unha mala persoa, e isto tampouco o digo con pena, non sei como será ser boa persoa, pero non creo que traia máis beneficios que ser mala. Hai moita xente que é moi boa persoa e que vive mellor ca min, pero os acontecementos, normalmente, non se suceden nesa orde. Estou a falar de cartos, o normal é, ou ben ter cartos e ser boa persoa, ou ser mala persoa e facerte rico. E digo o normal, non o único, así que que ninguén se moleste, porque eu non coñezo a todo o mundo, de feito eu coñezo a moi pouca xente. Teño un sistema infalible para coñecer pouca xente, se pasan dous anos, máis ou menos, sen ter unha conversa con alguén con quen cheguei a levarme ben deixo de saudar a esa persoa, porque total, para saudala sempre e nunca falar con ela non me aporta nada. Iso, basicamente, é o que ven sendo un cochomono, eu tendo á cochomonería. Hai outros por aí que lle falan á xente toda a vida, e se chaman a si mesmos cochomonos, non vos fiedes deses falsos cochomonos… é broma eh! Que eu fíome del, pero como cochomono deixa bastante que desexar… Pois eu son mala persoa, pero non é que faga maldades así gratuítas, non, é só que teño moito odio para repartir, son unha persoa velenosa, unha víbora vaia. A xente que me coñece así un pouco, de traballar, de tomar algo algunha vez, ou incluso a miña familia en segundo grao, entendendo por primeiro pais e irmáns, pensan que son boa persoa, eu engano moito, incluso tódolos meus profesores sempre pensaron que eu era boa e agradable, incluso tímida. A xente pensa que as persoas tímidas son boas, é mentira, eu son tímida, en iso acertan, pero son veleno puro, en serio. A xente tímida ten moi boa prensa, pero nada máis, haberá de todo, supoño, pero, falando por min, non ten que ver unha cousa coa outra.

Outra cousa que quero que saibades é que eu escribo aquí de contabilidade porque é un tema interesante que non lle interesa a ninguén, é curioso, verdade? todo o mundo escapa desa información. Desa e de moita outra, cada vez hai máis incultura, e iso críspame, en serio, a xente que escapa da cultura enérvame, porque hai xente que non tivo ocasión de saír da incultura, e esas persoas son vítimas, pero os outros… os que non aproveitan as ocasións que a vida lles dá para saír do mundo de ignorancia no que retozan… eses son os que me fan cuestionar a miña humanidade, porque cando se me planta diante un deses animais non podo desexarlle nada bo, en serio, non sei por que están aí, non sei por que me falan, non sei que poden aportar a este mundo, e non quero que existan. É un odio distinto do que lles profeso a outro tipo de persoas, persoas que non coñezo, non sei como son na súa vida cotiá, pero ódioos pola súa vida pública, normalmente deportistas, por exemplo Michael Schumacher, que, durante moito tempo foi a persoa que máis odiei no mundo, pero non quería que non existira, quería que sufrira, que sufrira moito, que sufrira continuamente é distinto, e así pasei a miña infancia e adolescencia, entre odio a Schumacher e odio a Hierro, si, Fernando, entre outros. Se comezo agora a enumerar as persoas odiadas por min dende que teño uso de razón non acabo nin nunha semana.

Pero é que a cousa vai a peor, cada vez hai máis deses iluminados, que eu opino que sería máis correcto chamarlles eruditos incultos, ou eruditos ignorantes, pero aí cada un que lle chame como queira ou como poida, que non vou ser eu quen fale con Pérez Reverte para que delimite o alcance das denominacións, entre outras cousas porque a ese tamén o odio bastante. De verdade que creo que estamos rodeados de persoas que falan do que non saben, ou do que non deben, insultan, faltan ó respecto dos demais, e, logo, non piden, non, esixen respecto para eles e os seus achegados, coñecidos, ou tocados pola súa graza. Deus bendito, pero como non os vou odiar, se cuspen, cuspen, cuspen, e, cando lles cae na cara, sexa deles ou sexa de outro, como se poñen! as persoas máis dignas que xamais pisaron a terra. Eu son consciente de que, ó ser mala persoa, cando alguén me fai algo malo non debo poñer o grito no ceo, estou no meu dereito de vingarme, e normalmente fágoo, pero non pido que ninguén sexa bo conmigo. Pois creo que, da mesma maneira, esas persoas que inventan cousas, ou falan do que non saben, non deberían escandalizarse tanto cando lles cae unha do revés, porque é o que buscan, queiran ou non. E que fan? Atacar con outra mentira, ou verdade a medias, que, como todos sabedes, é a peor das mentiras.

Pero a onde quero chegar é á pregunta que me corroe: por que tanta incultura? Que estamos facendo mal? Porque eu lembro que, na época de meus irmáns, que tampouco dista tanto da miña, eles e os seus amigos tiñan cultura, molestábanse en aprender cousas, aínda cando non tiñan interese en sacar unha carreira, ou en rematar o bacharelato, si o tiñan en aprender. Foran adictos á heroína ou non, fai vinte anos os rapaces tiñan inquietudes, agora non. É o sistema educativo? Son os pais? Son os reis magos? Que é? De verdade necesito sabelo, por que agora as persoas xoves e as mini-persoas se tapan os oídos e corren moito cando comezan as noticias? Porque teñen que facer iso, se non non se entende como se chega a tal grao de abstracción do mundo real.

En fin, que cada vez é máis certo aquilo que dicía alguén de que cando a xente deixe de falar do que non sabe, en España se fará un gran silencio, e eu agardo ese día con desesperación, pero tamén con certo temor, porque penso que cando chegue, e todo o mundo estea cos oídos ben espertos, agardando que alguén diga algo intelixente, un deses eruditos incultos, aproveitará para falar aínda máis alto que de costume, e só agardo que daquela xa esteamos preparados para lanzar á fogueira a quen ouse falar do que non sabe e rompa o meu tan apreciado silencio.

Non agardo que ninguén estea de acordo comigo, de feito, normalmente, son eu a que non está de acordo con ninguén. Así que non necesito que me deixes ningún comentario levándome a contraria, eses xa os sei. Tampouco preciso que ninguén me diga o mal que escribo, xa deixei claro que non aspiro a escribir, nin ben nin mal. Esta entrada escribina só para sacarme de enriba os malos desexos e vouna publicar única e exclusivamente para non pegarlle a ninguén nestes próximos días, a ver para canto tempo me dura o alivio…

E outra cousa que non te que ver co anterior. O goberno de Rajoy (Cristo bendito, ese nome en galego fai chorar ó Neno Xesús) di que nos ten que quitar tódolos cartos que poida porque o Estado non ten cartos, ben, iso ten lóxica. O Estado necesita cartos para axudar ós cidadáns, apoiar os seus proxectos, vidas, saúde, etc. Os cidadáns máis desfavorecidos van precisar máis apoio do Estado, e máis en momentos de crise. Os cidadáns máis desfavorecidos son os que están saíndo peor parados das medidas contra o déficit do goberno. Que é o que pretenden? Quitarme os cartos e para o ano darmos? En serio, eses cartos son para axudar ós cidadáns? O estado do benestar para quen é? De verdade que non entendo o que pasa, vale, a cousa estaba moito peor do que eles pensaban, a pesar de que todo o resto da humanidade sabía, a groso modo, como estaba a economía pública, e tamén sabía que o novo goberno ía atopar as arcas moito máis valeiras do que nunca imaxinaran, pero, deixando aparte o tema de que xusto as únicas dez, ou vinte, ou as que foran, persoas que non sabían como estaba o tema foran os elixidos para formar goberno, en serio, para que os queren? Se nos soben os impostos, todos, e nos baixan as axudas e quitan prestacións, en que se vai investir o diñeiro público? De verdade creo que amasar unha fortuna, ó Estado non lle vale para nada, se non repercute nos seus cidadáns é diñeiro moi perdido. A non ser que sexa para salvar bancos, que iso é outra cousa, xa… Que? Nada, falaba de barcos.

7 comentarios:

  1. Killian Marfy no es traidor...

    ResponderEliminar
  2. O pasivo é o cidadán, xa cho dixen before.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola outra vez. Xa sei que mo dixeches, ou máis ben preguntáchesmo, NON? Ou era unha pregunta retórica coma esta miña? Porque eu respondín creo que bastante extensamente, e con toda a corrección da que fun capaz. O que non sei e se liches a resposta, probablemente non, como, nese caso, tampouco lerás esta.

      Neste caso parece que o PP o que quere e nacionalizar o banco en cuestión, iso, realmente só é un pouco mellor que o que fixeron os outros, que dirás ti: non é o que querías? Pois si, pero paréceme ilóxico que teñamos cartos para nacionalizar un banco, ou dous si son pequenos, mentres estamos privatizando todo o demais.

      Volvo dicir o mesmo que dixen na entrada, se non hai cartos para que os cidadáns máis desfavorecidos vivan dignamente, se os nosos impostos, en constante crecemento, non chegan para poder axudar á xente que os paga, para que son? Para mercar un banco? Parécenos máis necesario, tal e como están as cousas, que o estado se faga cun banco cos nosos cartos ca que protexan un pouquiño máis a tódolos desempregados?

      Eliminar
    2. Que era unha brincadeira, hostia!

      Fixemos unha folga xeral contra unha reforma na que á patroal só lle queda esixir a virxinidade da nosa filla maior, e na miña vila abriu todo con total normalidade. E cando dixen que eu secundara a folga miraron cara min como dicindo "está tolo o perro".

      Imos meter cartos en Bankia coma se fosen de balde, a saber en que condicións, e a xente preocupada polo partido desta noite.

      A ultradereita botada ao monte, e a peña a dicir "pero iso só pasa en Francia, en Grecia, en Holanda, en Italia, en..."

      Ben, coido que está bastante claro. Era unha pregunta retórica. E quen sabe se non será mellor así, que quede pasivo.
      Mañán pola mañán, retiro os poucos cartos que me quedaban por quitar do banco, e que deus nos colla confesados a todos.

      Unha aperta.

      P.S.: Sempre miro as respostas.

      Eliminar
    3. Pero non me berres home, que eu non teño culpa de todos eses males. Ademais estou de acordo contigo en todas esas cousas, co cal chego á conclusión de que non me sei expresar e estou pensando en pechar o blog, porque, se despois dunha entrada poñendo a parir a amnistía fiscal, onde tamén me meto un pouco coa reforma laboral, pensas que estou en contra túa, paréceme lóxico que o meu non é escribir sobre actualidade política. Por outro lado, se se confirma esta sospeita, ó mellor teño sorte e fíchanme en Intereconomía para "El Gato al Agua"... Nunca se sabe por onde che vai chegar unha oferta laboral... Ai! Non, que pecha... trasládanse a RTVE.

      Ademais, o de que a xente estea preocupada polo que non debe tampouco debería estrañarche, non sei en que ambiente te moves, pero eu estou facendo un ciclo superior en réxime de adultos, que se supón que ninguén os obriga a estar alí, e cando falta un profesor quedan todos moi contentos, e fan pactos para non ir un día, e esas cousas que eu pensei que por riba dos 20 e pico anos xa non pasaban... iso sen ter en conta que son máis burros que Pichote, que prefiren un profesor incompetente que os aprobe a un que domine realmente a súa materia e lles esixa un mínimo esforzo intelectual.

      Ben, outra vez me estou pasando coa extensión, pero é que quería explicarme ben para que non me berres máis. Iso, que o nivel baixa a zancadas enormes, que cada vez os nenos son máis burros, e iso non é normal, que xa digo na entrada que non sei de quen é culpa, pero que creo que a cada reforma do ensino perdemos, non só nivel cultural, senón dignidade persoal. Entón como queres que a xente entenda o de Bankia, o da reforma laboral, ou o da amnistía fiscal? De feito, eu penso que o das reformas en educación non é sen querer, é todo premeditado para que cada vez a cidadanía sexa máis burra, e así poder facer o que lles veña en gana, como xa o están facendo, pero sen a máis mínima resistencia.

      Non sei se agora me expliquei, pero se quedou algo podes recordarmo, que tampouco teño moito máis que facer... Ademais son consciente de que nestas entradas sempre me quedan cousas por dicir, e se mas vai recordando alguén podo incluílas nos comentarios finais.

      Gracias por molestarte en ler as respostas.

      Eliminar
  3. Que non che estou berrando, hostia! As exclamacións póñoas tamén cando teño un sorriso colgado da boca!
    Xa sei que estamos maiormente de acordo, do contrario non perdería o tempo en ler o que explicas (nin o que respondes!). Discrepo niso que pos no post (mira ti, un pareado) de que non sabes escribir, pero polo demais, de acordo, ata vou aprendendo algo de contabilidade para cando me boten e teña que abrir unha empresa cos cartos que me vai prestar Bankia.
    Apertas, outra vez.

    P.S.: Ah, discrepo tamén naquelo que contaras sobre a pilícula dos magos de Nolan, pero é normal que pasando varias veces polo cortello do bichicoma, a xente remate escribindo cousas sen pensalas dúas veces. Danos colaterais, disque.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. A ver eh! Saber escribir sei, a pe ca a pa e todo iso si, ata sei que antes de pe e be vai eme, pero refírome a que non teño unha prosa distinguida e todo iso, e que tampouco me importa, vamos. E o da película dos magos,en fin... nada que engadir, o meu blog non é de cine, aínda que me guste case tanto coma a contabilidade, pero suscribo case tódolos pareceres do bichicoma nese sentido, así que considero o seu blog tamén un pouquiño meu, non para nada houbo rumores aí unha tempada de que compartiamos personalidade... compartir non é a palabra, a palabra era copiar, creo, si, que eu lle copiaba a personalidade. Home, el é moito máis erudito, eu quedei bastante atrás ultimamente, pero supoño que non cambiaría a súa visión da realidade cinéfila.

      Outra aperta pa ti, veña.

      Eliminar

Cillian Murphy que es gerundio.