24 abr 2012

Patrimonio neto vuelve.


Bo día. Imos continuar co patrimonio neto. Pero antes teño unha dúbida que me gustaría compartir, a ver se quedamos calvos todos. Unha maioría absoluta como se logra nunhas eleccións? Porque se ninguén vota por ti é complicado, non? E parece ser que ó Partido Popular ninguén lle votou nas eleccións do pasado novembro, non sei, a min estráñame, pero pode ser eh, non vou ser eu quen cuestione o noso sistema electoral, aínda que motivos para elo non faltan. Xa sei que xa está moi pasado o tema, ala que dende novembro non pasou tempo nin nada, pero é que me acordou agora e xa sabedes que eu escribo o que podo. Pois iso, que o digo porque a onde queira que vou, en tódolos sitios a xente se descolga con declaracións en contra do P.P., xa dende a reforma laboral, dicindo que isto era ben sabido, que nos ían fundir na miseria e todas esas cousas, e non só me pasa a min, porque xa máis dunha persoa mo dixo, que en tódolos sitios só se alzan voces contrarias ó goberno formado. E non é que me mova eu en círculos comunistas, e menos en Ribeira, paraíso do Partido Popular dende hai máis de vinte anos. Pero xa non é que non se alcen voces discordantes cando alguén fala mal do actual goberno, é que ninguén cala, todo o mundo está en contra, e ademais xa todos sabían que isto ía pasar… pois non sei como chegamos a isto. Eu non sabía que isto ía pasar, e agora estou falando da reforma laboral, e aínda así non votei polo P.P. De verdade que non podo crer que ninguén, e refírome a traballadores, non a empresarios, sabendo que a reforma ía ser como foi, decidise que iso era o que querían, que aspiraban a que a patronal se saíra coa súa por tódolos lados, pero parece ser que si, e tamén parece ser que eu son a persoa máis confiada do mundo, porque si, eu sabía que non nos ía ir ben cun goberno de dereitas, pero non pensei que directamente ese goberno tivera pensado, escudándose na herdanza dos socialistas, fregar o chan con nós. Pois o único razoable que podo pensar é que absolutamente tódolos votantes do P.P. están atoñados nas súas casas, conspirando para ir votar en masa o día das eleccións, así van todos! Como é o único día que saen terano que aproveitar, claro.

Pois si, teño que recoñecer que estaba enganada, eu dicía moi alegremente que “ningún goberno nos vai axudar, dá igual quen entre no poder, dende aquí abaixo non imos notar a diferenza, non se notou nunca, non se vai notar agora…” Pois faltábame Don Mariano para mostrarme que si se pode notar, foi entrar e comezar a facer cousas, mimá! Nunca tanto traballara un presidente! E ala! Agora xa quedaremos así pa sempre.

Xa está, era só iso. Vamos aló. O patrimonio neto pode medrar sen que baixe o pasivo nin medre o activo. Xa sei que vos dixen que os capitais nin medran nin encollen, pero era mentira. Non é que fora mentira, pero é que aínda non vos explicara os gastos e ingresos, e agora vou a iso. Tamén habería que ser parvo pa meter todo o teu capital nunha empresa para que quede aí, sen medrar, claro que medra, ou encolle se somos moi bos empresarios. Os gastos e ingresos, como o seu propio nome indica, son gastos e ingresos, entradas ou saídas de diñeiro da empresa. Antes diciamos que cando un activo sube, ten que subir tamén un pasivo ou baixar outro activo, ben. Pois os gastos e ingresos son algo que fai baixar ou subir un activo ou un pasivo con cargo ó patrimonio neto. Non vos confundades, estamos falando dos grupos seis e sete do listado de contas do Plan Xeral Contable, aínda non chegamos ós grupos oito e nove, eses si que molan, pero non é o momento. Vale, pois no grupo seis hai gastos e no grupo sete ingresos (hai excepcións pero a norma xeral é esa), todos eles de xestión corrente. Como funcionan os gastos e ingresos? Pois seguindo as normas contables básicas: un gasto fai minguar o patrimonio neto, non? Pois ó debe, e se un ingreso fai medrar o neto, pois estará clariño que vai ó haber, e xa está, non era pa tanto, non?

Ó final do exercicio haberá que facer contas: sumamos tódolos gastos por un lado e tódolos ingresos por outro. Se temos máis ingresos que gastos podemos estar contentos, que nos tempos que corren xa é bastante, tivemos beneficios neste exercicio, dámoslle o seu trinta por cento a Facenda, se o consideramos oportuno, se non sempre podemos agardar á amnistía fiscal, e así dámoslle só o dez, e exercicio liquidado con éxito e cun aumento de patrimonio neto. Se hai máis gastos que ingresos malo, moi malo, pero xa está, hai que tirar pa diante e xa virán tempos mellores. Neste último caso teremos unha partida de patrimonio neto negativa, esta partida réstalle ó noso capital social, polo que os socios poden estar ben contentos coa nosa xestión, porque agora as súas accións valen menos (sen falar de cotizacións en mercados especulativos). Suponse que esta circunstancia é excepcional, o normal é que no próximo exercicio volvamos ter beneficios e así xa podemos saldar ese resultado negativo. No caso de que o excepcional sexa ter beneficios deberiamos cuestionarnos un par de cousas (e estou a falar das altas esferas da empresa: o consello de administración): a idea empresarial é boa? Estámola a xestionar de maneira correcta? O equipo está a traballar como nós queremos? Porque se só temos perdas igual hai algo que non funciona, non? Se é a idea debemos descartala e irnos para a casa, porque non temos nada, se somos nós… xa vos imaxinades, non? E se o que falla é o equipo, ben, o fallo está por debaixo de nós, así que podemos librarnos, pero… Que é máis fácil? Botar ó adestrador ou a todo o plantel?

Agora que xa sabemos como se fai para minguar o patrimonio neto xa podemos falar del con fundamento. O normal cando poñemos en marcha un proxecto empresarial é non ter pasivo, unha S.A. debe ter un capital social mínimo duns sesenta mil euros (creo, polo menos antes era así). Ben, pois esa empresa que comeza a súa actividade terá un activo igual ó patrimonio neto porque todo o que ten é de investimento propio, utilizaría o seu capital social para mercar o que precisara para a posta en funcionamento do negocio, e deixaría parte en líquido para posibles gastos nos comezos. Comeza e ten gastos e ingresos, vai sacando e metendo diñeiro na caixa, e pode comezar a endebedarse, porque ese é o camiño a seguir se quere que a súa empresa medre, ten que conseguir financiamento alleo para aumentar o seu activo, e, consecuentemente tamén o seu pasivo. Ó final do exercicio ingresos menos gastos igual a un beneficio de vinte mil euros, bo comezo, pagámoslle a Facenda os seis mil que lle corresponden e temos catorce mil de beneficio neto, dos cales, como mínimo, mil catrocentos os temos que destinar á nosa reserva legal, polo que xa estamos aumentando o patrimonio neto (como mínimo o dez por cento dos beneficios destinaranse á reserva legal ata que esta acade o vinte por cento do capital social). Agora temos doce mil seiscentos euros de beneficio para a nosa libre disposición, na miña opinión, como estamos empezando deberiamos deixalos na empresa, destinalos a reservas voluntarias, e así poder ir ampliando o negocio cos nosos propios medios, e ó mesmo tempo aumentar o valor das nosas participacións, pero se o que nos interesa é repartir beneficios xa o podemos facer. Que somos tres socios: pois catro mil euros pa cada un e deixamos un remanente de seiscentos para o ano que ven. E viches? Sen enganar a ninguén, somos persoas totalmente legais, que facemos todo segundo a lei e aínda así gañamos cartos. O negocio vai a fume de carozo, así dá gusto embarcarse nun proxecto.

Agora como nos vai tan ben non quería falar das perdas, porque nos deixa mal sabor de boca na entrada, tiña que ter falado das perdas antes, pero é que agora non vou cambiar a estrutura da entrada así porque si, co bonitiña que me quedou.

Pois nada, en principio tiña pensado liquidar o patrimonio neto nesta entrada, pero tamén foi cousa de que me liei co do P.P. ó principio e xa se alongaba moito, así que nada, na próxima entrada falareivos dos perigos do patrimonio neto cero e máis do patrimonio neto negativo, que xa os imaxinaredes, supoño.


E para rematar vouvos facer unha breve reflexión: o Villarato non consiste en pitar dous, ou tres, nin sequera dez penaltis reais, nin en expulsar a un nin a dous contrarios merecidamente, non vos enganedes, iso chámase arbitrar, e, mellor ou peor, faise en tódolos partidos. O Villarato é pitar un penalti, ou os que sexan, que non foi penalti, e o árbitro sabéndoo certamente, ou unha expulsión inmerecida por un árbitro totalmente consciente. E se un equipo tira vinte veces a porta e o contrario tira tres, e a posesión do balón tamén está nunha porcentaxe parecida, e o equipo dos vinte tiros gaña por tres goles a un, sendo dous de penalti (penaltis reais en ambos casos), non é correcto dicir que o equipo en cuestión gañou pola axuda arbitral. E se quere vir Josep Pedrerol aquí explícollo a el tamén sen ningún problema, e ata que o entenda non se vai, aínda que o sacrificio sexa non poder ver Punto Pelota durante seis meses (espero que sexa tempo suficiente para desintoxicar ó pobre home), porque me imaxino que sen el non comezarán, só lle pido que non traia a Buyo, porque entón vainos levar moito máis tempo e igual lle cortan o programa, e non quero eu iso por nada do mundo.

10 abr 2012

Evaristo no es traídor.

O patrimonio neto é o capital da empresa, o capital que poñen os socios, enténdese, por iso o activo é igual ó patrimonio neto máis o pasivo, porque o activo, as cousiñas da empresa, fináncianse co capital social e máis co financiamento alleo, que son os préstamos e mailas débedas, porque se ti lle debes cartos a un provedor, ou ó técnico da lavadora, iso tamén é financiamento alleo. Ten lóxica, non me digades que non, por iso é que a columna do debe maila do haber teñen que sumar igual sempre, porque para que suba un activo ten que baixar outro, ou ben subir tamén o pasivo, e ás veces ata o patrimonio neto. Eu xa vos dixen ó principio de todo que a contabilidade ten toda a lóxica do mundo.

E agora acordeime eu dunha cousa, porque disque Inditex non ten débeda. Como que non? e logo pagarlle ós provedores a cento oitenta días que é? maxia? Porque a min paréceme unha débeda coma un mundo. Pero claro, ó non ter préstamos bancarios xa non conta, hai que mirar as cousas un pouco en profundidade, porque aquí gústanos moito falar do que non sabemos, e a algúns ata lle pagan por iso, e ala! a dicir barbaridades, pero barbaridades moi gordas eh, coma a nai de Gilbert Grape polo menos, imaxinádevos. E o peor non é que haxa xente que fala do que non sabe, o peor é que hai xente que lle cre, e despois adopta esas barbaridades como ideas propias e crense donos da verdade absoluta, porque o dixo Fulanito na televisión, e toda esa xente está de acordo en que a televisión non minte, e porfíanlle ata ó mesmísimo Amancio Ortega se fai falta que Inditex non ten débeda, en fin, beati pauperis spiritu. Cada un disque ten o que se merece, esa xente merécese ser dona da verdade absoluta, aínda que só sexa dentro das súas pobres cabeciñas, e eu merezo morrer da rabia cada vez que un deses desgraciados abre a boca. Ó final quen é máis feliz? Xuraría que eu non, porque entón eles aínda son moito máis desgraciados do que parecen, e non vos vou enganar dicindo que non lles desexo o peor, pero os meus desexos rara vez se cumpren, co cal seguro que son ben felices.
De que estaba falando? Do patrimonio neto, non? Pois si, o patrimonio neto é o que é noso, está moi ben telo, porque se non o tes o máis probable que che pode pasar é que entres en concurso de acredores, que non che é calquera cousa, foiche o que lle pasou ó Zaragoza e aí está, en primeira división, malamente, pero en primeira. Acordádesvos cando o Deportivo se descende desaparece? Eu tamén, pero vamos, que agora non dicimos nada e xa está, total... a quen lle importa ter ou non razón? o que importa é facer predicións de futuro sen ningún tipo de fundamento. O que máis me gusta destas predicións é que se estás fronte a unha persoa das que as fan estás perdido, non hai forma de saír coa túa, porque se lle levas a contraria no momento no que é unha predición sen fundamento non deixa que fales e diche que xa te terás que desdicir cando saia á luz a verdade, e se cando sae á luz a verdade lle vas recordar o falsas que foron as súas predicións aínda peor, porque todo o mundo ten dereito a cometer erros e non se pode facer leña da árbore caída, que xa me diredes por qué debo tirar unha árbore que segue en pé pa facer leña se hai unha no chan que me vai dar menos traballo e ademais xa non creo que remusique. Pois nada, demostrado, son incapaz de tratar o tema do patrimonio neto sen acabar falando da xente que vive de inventar cousas e dicilas o máis alto posible. Ollo, que moitos non inventan todo eh! hai moita xente que só inventa o que lle falta dunha historia certa, quero dicir, xente que escoita unha noticia pero unha parte non a escoitou, porque xa a colleu empezada, pois invéntase o principio e non pasa nada, porque o conto é certo na súa maior parte, non sei se son os mesmos ou son outros, pero tamén hai os que, a pesar de que viron a noticia enteiriña, se ven na obriga de inventar un cacho que non entenderon, con idéntico resultado: unha verdade coma un mundo.

Unha forma de calcular o patrimonio neto é por diferenza, a min este método sempre me pareceu bastante malo, por diferenza... como diciendo ya... Se unha cousa a hai que calcular desta maneira é que non existe, ou, de existir, que non temos moi claro o que é, non vos parece? Non é a única forma, tamén podes ir ó balance de situación de fin de exercicio e xa o ves, pero aínda non chegamos ás contas anuais, a que non? e como non sabemos o que son imos seguir co que segue, quero dicir que as contas anuais son o último, temos moito que andar ata chegar a elas, e non quero adiantar acontecementos que despois dicides que dou cousas por entendidas, ou peor, que vos destripei o final, un spoiler propiamente dito, vamos, e a min, coma a todos os amantes do cine, non me gustan os spoilers. Acordádesvos cando non había spoilers? eu si, apareceron fai pouco, coma os teaser, son cousas que nacen coas novas tecnoloxías, claro, cando as críticas das películas as facían os das revistas, Fotogramas, Cinemanía, e todas esas, non se lles ocorría contar o final, nin o medio, na crítica máis ben non che contaban nada, ás veces nin sabías se lle gustara ou non ó tipiño que tivo a sorte de vela antes de que se estreara, pero polo menos ías vela e non sabías nin se tiña final sorpresa ou xiro inesperado, iso se a película era boa, cando as películas son malas, digo malas de raíz, non estas malas así coma quén non quere a cousa, que son de magos e ilusionistas, que saen actores dos que che gustan, pa que as vaias ver e ó final son moi malas porque sae Tesla ou porque "era yo la pera". E que estaba dicindo eu? ai si oh! que nas películas malas de raíz xa se sabe todo o que vai pasar ó principio, cando saen os nomes dos actores e se nota moito que se os protagonistas son aqueles dous, o outro artista coñecido ten que ser o malo, ou qué vai a ser? o secundario cómico? se é Jeff Daniels aínda, pero se é calquera outro non cabe a dúbida: é malo! Pois iso, que agora con isto do enterné xa nunca podes ir ó cine sen saber, no mellor dos casos, que ó final flipas, que o mellor é o final, ou que o final... bufff... vaia final, e no peor, que está morto, que estivo morto dende o principio, e que non hai solución posible ó seu mal, porque, como todos sabemos, todo ten solución menos a morte. Por iso eu só leo críticas de películas de xente coñecida ou de xente que se dedica a iso, porque os segundos suponse que non destripan películas, e os primeiros... ós primeiros se mas destripan polo menos podo dicirlles: moi ben! gustoume moito a túa crítica! e non falarlles máis. Despois destas reflexións quero aclarar que a min non é que me molesten moito os spoilers, toléroos ben, pero tamén me dou conta de que ben se pode evitar facelos, non? e, querido crítico de chinchinabo, se non es capaz de escribir unha crítica sen spoiler, igual deberías comezar a cuestionarte a túa capacidade para facer críticas de filmes de estreo, ó mellor sáeche mellor a de Psicosis ou a de La ventana indiscreta, que xa todo o mundo sabe como comezan, como se desenrolan e como acaban. Poño os títulos das películas no idioma que quero, porque en galego soan raro e non teño por qué poñelos no seu idioma orixinal porque eu non son ningunha erudita. Pois aí estaban macho, outra vez os que falan do que non deben.

O patrimonio neto, a primeira maneira de calculalo é por diferenza, de que estou falando? do inventario. Que é o inventario? todo o mundo o sabe. O inventario é a representación da masa patrimonial da empresa (da empresa porque estamos falando de contabilidade, e quen usa a contabilidade? as empresas, estaremos de acordo en que unha persoa física rara vez leva contabilidade dos seus gastos do día a día, non? E de levarse unha contabilidade doméstica o máis normal sería facelo por partida simple, coma os presupostos xerais do estado, xa que na casa tamén utilizamos o principio de caixa única). Un inventario pode facelo calquera (non digo que non sexa raro, pero eu non me meto nas vosas vidas e agardo a mesma prudencia pola vosa parte), eu podo contar cantos pares de zapatos teño, iso é un inventario de zapatos, ou cantos perfumes, inventario de perfumes (os zapatos, xa o sabedes, gústannos moito, os perfumes tamén, pero iso non ten explicación evolutiva). Pois o que vos dicía, que o inventario é contar cantas cousiñas temos, e a masa patrimonial é todo, pero todo todo, terreos, construcións, camións, windows xp, mercancía, débedas de clientes (dereitos de cobro), préstamos que nos concedeu o Santander, débedas con provedores, etc. etc. etc... vale? Pois empezamos a contar, empezamos polo activo, que é o que máis nos gusta, se unha empresa non ten activo mal asunto: empezamos polo inmobilizado, que é o que vai pasar con nós máis tempo e acabamos polo líquido, que é o diñeiro efectivo do que podemos dispoñer, teñámolo na caixa ou no banco nunha conta corrente, seguindo esa orde lóxica (de menos a máis líquido). Para facer un reconto consistente debemos homoxeneizar os elementos patrimoniais, seguro que algunha vez na escola vos dixeron que non se poden sumar plátanos con peras, aínda que moitos non vos acordedes, se a min mo dixeron máis dun millón de veces, malo será que a vós non volo dixeran polo menos catro ou cinco. Pois aquí o mesmo, non imos sumar camións con windows xp, porque nos daría unha cifra rara, pois hai que homoxeneizar, e en qué homoxeneizamos? pasar camións a windows xp non se pode, e de windows xp a camións é moi complicado, así que o máis lóxico é valoralo todo en unidades monetarias e así non se cela ninguén. Agora que temos homoxeneizado, contabilizado e sumado todo o activo, facemos o mesmo co pasivo, dende as hipotecas no banco ata as facturas pendentes con Evaristo, na mesma orde, comezamos co que sexa a moi moi moi longo prazo e acabamos co que vence hoxe, ordenados desa maneira (de menos esixible a máis esixible). Agora si, xa temos o activo e o pasivo valorado en euros e sumado, pois xa podemos restar. Se Activo= Pasivo+Patrimonio neto, a ecuación e sinxela, non? o pasivo pasa restando e: Activo-Pasivo= Patrimonio neto. Ben, pois aí o tedes, os fondos propios.

Gustouvos verdade? O patrimonio neto sempre gusta moito, sobre todo ós Ruíz-Mateos Rivero, non coñecín eu a ninguén a quen lle gustara tanto o patrimonio neto coma a esa familia, eles collen, piden diñeiro coma se fora prestado, "tranquilos, que nós somos de fiar" din "ímosvolo devolver con moitísimos intereses", e despois escapan e todo o patrimonio neto pa eles, e canto máis mellor, pois a culpa é de quen llo prestou, que se Botín lle retirou o crédito por algo sería, non? Pero xa falaremos de Nova Rumasa outro día. E se agora vos gusta o patrimonio neto xa veredes cando comecemos a imputarlle gastos e ingresos, porque os gastos e ingresos son os que fan medrar ou encoller o patrimonio neto, pero hai uns especiais que se lle cargan e aboan directamente, si, estou a falar dos grupos 8 e 9, e iso si que é divertido, pero repítovos que non quero adiantar acontecementos, así que ímolo deixar aquí, porque esta entrada xa máis ou menos, que? Pero o próximo día, se me acordo, fálovos outro pouquiño do patrimonio neto, vale?  que vexo que vos gustou. Veña logo, a coidarse.

4 abr 2012

España, paraíso fiscal.


Boas tardes/noites a todos. Hoxe vou facer un descanso, non é un descanso de verdade, é simplemente unha pausa na nosa actividade habitual, a contabilidade, para falar un pouquiño sobre a economía somerxida. Xa sei que agora o que se leva é falar da reforma laboral, e da folga xeral da semana pasada, pero a economía somerxida é a que ten a culpa de case tódolos males que nos están a atacar nos últimos… meses… anos… non sei, poñamos tempos.

Vamos a ver unha cousiña, neste país gústanos moito defraudar a Facenda, normal? Pois non sei que che diga, pero o que é moito peor é que neste país nos gusta moito que os demais defrauden a Facenda, e iso si que podo asegurar que non é normal, pero é así:
-Pois Manolo este ano defraudoulle a Facenda dous millóns.
-Tooooma! Que tomen polo cu!
Esta é a conversa habitual entre dúas persoas españolas, aínda que esas dúas persoas odien ata a morte a ese tal Manolo, parece ser que odian máis a Facenda, que xa me dirás ti… sacan beneficio eses dous pobres diablos do que Manolo lle rouba á Administración Pública? Non. Saca beneficio alguén que non sexa Manolo? Non. Entón por que estamos tan contentos cando un bichicoma non ingresa o que debe mentres que a nós xa nolo sacan da nómina, ó mellor máis do que nos toca? Pois non o sei, non ten sentido, e así nos vai.

Antes de nada deberiamos darnos conta do desgraciados que somos. A ver como volo explico, para defraudar dous millóns temos que ter moitos cartos, ningún indixente está obrigado a pagarlle a Facenda o que non ten. Eu só vos digo que se Manolo defraudou dous millóns é porque ingresou sete, entón, parécenos xusto que nós que gañamos aínda non mil euros ó mes e que xa Manolo se encarga de sacarnos os 30 que nos cobra Facenda máis os oitenta que requisa a Seguridade Social, e eses ingrésaos cando toca, pero os seus dous millóns mellor quédase con eles, e así de paso pode cobrar algunha axuda estatal para non entrar en concurso de acredores, porque para non pagar eses dous millóns ten que facer crer á Administración que non gañou nada, probablemente nas súas contas saian perdas, e xa enlazando co tema, e como non está de máis falar da reforma laboral, con ese pequeno engano xa Manolo tamén pode botarme do meu posto de traballo pagando só unha indemnización de vinte días por ano traballado, dos cales Manolo, por certo, só vai pagar doce, porque os outros oito xa os pon o FOGASA, que os máis avispados dirán: “E a ti que máis che ten? Se vas cobrar vinte igual, que che importa de onde saian?” E é verdade, a min non me importa de onde saian os vinte miserables días que me van pagar, pero podédesme crer que o empresario, Manolo, si vai facer as súas contas antes de amortizar o meu posto de traballo (xa sei que agora os postos non se amortizan, pero paréceme que esa palabra expresa moito mellor o que nos están facendo), e que as contas lle van saír máis redondas se do seu peto só saen doce días, e que se pagando vinte o pensaría durante uns meses máis, pagando doce xa estou na rúa.

Agora xa vedes que o empresario o ten todo de cara, defrauda porque pode e, mentres, nós aplaudímoslle a heroicidade coa que esquiva a Montoro, ou a de Guindos, ou a quen demo sexa o encargado de recaudar o imposto de sociedades, por poñer un. E ademais con falsear as contas tres trimestres, nin sequera un ano, por Deus bendito eh!, xa estás na rúa a prezo de rebaixas. Ó mellor pensades que non ten importancia que sexan tres trimestres e non un ano, e probablemente neste momento non a teña, porque tal e como está a economía non hai que falsear nada para ter descenso de ingresos tres trimestres seguidos, todos sabemos que o consumo se resinte nas crises, e esta está a ser dura, pero pensade un pouquiño, porque esta reforma está aquí para quedar. Cando a economía se repoña, e volvamos ós tempos de bonanza económica (disque), que será o que lle impida ó empresario recortar os ingresos nas súas contas durante os tres primeiros trimestres do exercicio económico, para axustalos no último cando o traballador que lle estorbaba xa estea na casa? Porque quero recordarvos que as contas anuais (que é a contabilidade que se debe facer pública) se fan en cómputo global dun exercicio económico enteiro, e que un exercicio ten catro trimestres, ese empresario non ten nin que enganar a ninguén, botou ó empregado ou empregados que xa non lle valían, por un custo de risa, e sen facer nada punible (e xa non quero falar da posibilidade de baixarlle o salario ata o Salario Mínimo Interprofesional, sen darlle contas a ninguén, e con menos esforzo aínda).

Xa sei que estamos demonizando ós empresarios, e que disque hai que pensar positivamente, pero é que por moi bos que sexan, se poñen nas súas mans tódalas ferramentas para que as súas vidas sexan infinitamente máis sinxelas, e todo en detrimento do benestar dos seus traballadores, eu non podo máis que pensar que a ampla maioría van actuar pensando unicamente neles e utilizando ós seus empregados coma se fosen unha maquinaria máis, amortizándoa nos anos que máis lle conveña á súa actividade económica, e, por suposto, cos menores gastos de desmantelamento posible.

Agora ben, eu non quero falar da reforma laboral, nin de como se están a poñer as cousas para as persoas que temos que traballar por conta allea. Eu o que quería era falar da amnistía fiscal. E agora que chegamos ó tema principal desta entrada, como vou a convencervos eu de que evadir impostos é roubar, e de que roubar é malo? se chega o noso novo goberno e nos di: “Roubar é malo, pero se nos dás un pouco do teu botín, moito menos do que nos tiñas que dar legalmente, non te asustes, perdoámosche”. Como vedes, isto non ten sentido, o Estado Español, neste momento, funciona moito mellor ca unha conta nas Illas Caimán, por unha minúscula comisión, non só che aseguran os teu aforros ilegais, senón que ademais chos branquean e che converten nunha persoa aínda máis rica e respectable.

Todos sabemos o que é a amnistía fiscal, verdade? Pois iso, que Manolo defraudoulle dous millóns á Facenda Pública, e agora que? Pois agora Manolo atópase con uns sete millóns en diñeiro negro, porque xa vos dixen que para defraudar eses cartos tivo que ocultar eses e mailos outros, tódolos ingresos que xeraron esa obriga con Facenda. E non imos falar do I.V.E., que me parece a min que non vai incluído nos dous millóns. Ben, pois agora Manolo ten sete millóns gardados na caixa forte da súa casa e vainos gastando no seu día a día, obviamente non se priva de nada, porque é ben consciente de que na compra semanal non vai dar gastado todo iso, e o máis probable é que para o ano que ven entren outros tantos nas súas arcas, xa que este ano lle saíu tan ben, e encima todo o mundo aplaudiu a súa manobra. Pois nada, nesas estamos cando de repente: Oh! Sorpresa! Amnistía fiscal! O Consello de Ministros decidiu que lle vai rebaixar a cota a Manolo e máis a tódolos noxentos espécimes coma el. Si, agora, se comparte eses sete millóns co Estado Español, se nos deixan rabuñar o que lle sobra, van facer coma que non ocorreu nada disto, pero non é que lle vaian pedir os dous millóns que non pagou no seu día, non, porque nese caso seguro que a Manolo lle segue parecendo moito e os segue gardando el, que total… xa era o que tiña pensado. Non, o que lle van pedir vai ser só un 10% do seu botín, que é iso para alguén que se fixo de ouro roubándonos a tódolos españois? Nada, o que lle sobra, setecentos mil euros a cambio de dous millóns longos que non pagou no seu día. Mallado vos quedou, bichicomas todos.

Correcto, a economía somerxida é unha lacra gravísima neste país, e é grave toda, non vou escusar ós traballadores que traballan sen contrato para así cobrar o paro, ou a axuda, ou o que lles dean, porque son tan bichicomas coma o empresario, pero con menos sorte. Moita xente pensa que “iso non é nada”, non, non é nada se o fixeran dous ou tres, pero tendo en conta o enormemente estendida que está… deberiamos pensar un pouquiño nos demais, e en nós mesmos dentro duns anos, que parece que só vemos o que temos diante do fociño. Acábanse os cartos das pensións, pero estamos moi contentos porque cobramos seiscentos euros do paro e máis un salario moi bo porque o empresario nos dá douscentos euros máis do normal do que aforra das cotas á Seguridade Social e máis á Facenda, moi bo o empresario, que aforra a súa cota á Seguridade Social, se non sabedes canto é deberiades informarvos, porque a cota patronal é bastante máis grande que a participación obreira, como debe ser, xa que é a parte forte da relación, afórrase indemnización por despido, ou fin de contrato, aforra a súa parte en incapacidades temporais, e aforra todo isto do lombo do traballador que non o vai cobrar, e o sentido común lévame a dicir que lle está moi ben a ese traballador, porque non está ben roubar, pero tamén me gustaría que o empresario levara algún pau por outro lado, e iso non pasa, porque ninguén, aínda coñecendo decenas de casos coma este, os denuncia, porque son nimiedades, e máis porque tamén lle van obrigar ó traballador a devolver o subsidio que estaba cobrando mentres traballaba, e que? Non vos parece o xusto? Que o traballador devolva o que cobrou de máis e que o empresario pague todo o que debe ás arcas da Seguridade Social e a Facenda. Nunha sociedade normal todos deberiamos pensar así, pero preferimos pensar coma anarquistas cativos, que non digo que a anarquía non sexa unha forma válida de organización, pero o que non me vale é que eu aporte o que debo para o “Estado de Benestar”, e o outro non dea nada porque el cre no anarquismo como forma política, “Ti crer crerás, pero non é o caso, e mentres eu aporte, aportamos todos”, porque o que defrauda está prexudicando a tódolos contribuíntes dentro da legalidade. Como dixen antes, defrauda o que pode, e normalmente o que pode é o que máis ten, e, consecuentemente, o que máis obriga de contribuír xera, entón estamos aportando as minucias que tanta falta nos fan os máis desgraciados, mentres que os que realmente poden botarlle unha man ben útil á economía do país escapan do fisco, e, volvo a dicilo, así nos vai.


E volvendo sobre a amnistía fiscal, a ese empresario corrupto pídenlle o dez por cento do seu diñeiro ilegal para volvelo legal, e mentres tanto, a tódolos empresario legais (se é que os hai), que pagan o seu trinta por cento de imposto de sociedades (non sei se é esa a porcentaxe correcta, pero por aí lle anda), báixanlle as deducións no mesmo Consello de Ministros, isto é normal? O camiño a seguir para o Estado de Dereito pasa por premiar ós corruptos e castigar ós legais? Porque se é así eu debo pensar moi seriamente, e vós tamén deberiades, se este é o país no que quero vivir, e que quero manter cos meus impostos legais. Porque se a corrupción xa nos ven xustificada polo goberno igual nos estamos confundindo de base, igual esta non é a organización de estado que queremos, ou igual o goberno que as nosas Cortes democráticas elixiron non é o que esperabamos os votantes, ou igual todo isto é o que nos merecemos por permitir que un partido que apoia o franquismo sexa legal ó mesmo tempo que protestamos con tódalas nosas forzas contra o terrorismo.



E cal é a conclusión de todo isto? Ningunha. Eu teño moi claro que toda a economía somerxida é nociva para unha nación, e tamén teño moi claro que non é fácil loitar contra ela, pero que se pode facer moito máis do que se fai aquí tamén, que unha amnistía fiscal non é a solución a nada, e que temos que loitar con tódalas forzas que teñamos contra todo o ilegal, que non hai delitos mellores que outros, e que, así como ningunha persoa normal está de acordo cun asasinato, cunha violación, ou cun atentado terrorista, ningunha persoa razoable debe alegrarse de que quen sexa defraude a Facenda, e que ninguén me veña agora dicir que non é o mesmo, porque xa sei que non o é, pero é moito máis parecido do que a maioría pensa, porque esa xente que non está disposta a ceder tres dos dez millóns que gañou o ano pasado é xente que si está disposta a pagar o que sexa do imposto revolucionario (e que ninguén se me esbrille, que é só un exemplo), porque a súa vida maila das súas familias váleo, normal, pero a do empregado que botou á rúa porque a lei llo permitía non vale un céntimo, se morre á fame el e mailos seus fillos, a quen lle importa?, porque non os concibe como persoas, senón como maquinaria, porque ese empresario que non está disposto a gañar un pouco menos non pensa nas consecuencias que poden ter as súas accións para os demais, e dese pensamento ó homicidio hai un paso, porque para el os demais non existen, só existe el, el e máis el, porque non hai maior egoísmo que ese que agora se ve premiado por esa amnistía fiscal que, igual que a reforma laboral, vai ir adiante si ou si. E que a ninguén lle parece tan grave porque ás persoas que deberían manifestarse en contra non lles afecta, e ás que lles afecta non teñen nada que perder, se queren legalizar os seus capitais pagan ese dez por cento e se non basta con estar quietiño coma ata agora e todo queda igual, porque ninguén se vai molestar en reforzar as inspeccións, e o que me gustaría saber é por que, por que non se aumentan as inspeccións de facenda? E as laborais? Non sería máis útil que agardar a que esta xente decida ceder unha ínfima parte do que consideran deles? Non sería mellor atacar a quen realmente o merece e deixar en paz ós que o fan todo dentro da legalidade? Pois parece ser que non, parece que os que pagan xa pagan, e se se lle pode rabuñar algo ós que non pagan ben, e se aínda o dez lles parece moito xa haberá tempo de baixar ó cinco, ata ó final deixalo no cero, branqueo de capitais gratuíto, para así, aparte do que rabuñaran do dez e do cinco, conseguir o obxectivo real: liquidez. E así nos vai…