Nueva Rumasa, ciudad de vacaciones

Pois ben, como vos dicía, hai outra forma, que en realidade non é outra forma, é a mesma, pero con un engadido de valor, xa que ó final toca acollerse á concursal igualmente. Como xa imaxinaredes, o que vos estou recomendando é facer unha emisión de débeda a un alto interese, que non cotice en mercados secundarios, para que así non vos faga falta a autorización da Comisión Nacional do Mercado de Valores. E tan pronto como consigades cartos bastantes, acollédesvos á concursal e escapades cos cartos.

Espera, isto sóame, a vós non? Ai si! Foi o que fixo Nueva Rumasa, si, basicamente foi iso. Acórdome eu moito de Ruíz-Mateos, pero moito moito eh, en serio, pero aínda me acordo máis dos que decidiron investir na súa empresa os seus aforros. En que estaban pensando? Porque non sei oh, pero se Botín lle pechou a billa por algo sería, que ese home igual outra cousa non, pero visión para os negocios vese que ten, e se Ruíz-Mateos estaba en disposición de pagar a un oito por cento (ata o doce nalgúns casos) o capital investido, penso que o Santander non había ter reparos en seguir facendo negocios con el. E todo iso só razoando, se logo lle fas un pouquiño de caso á Comisión Nacional do Mercado de Valores xa si que non teñen xustificación, que non avisou unha nin dúas veces eh, sete veces o dixo, sete veces dixo que o pensaramos moito antes de darlle os nosos aforros a Ruíz-Mateos, pero aínda así houbo quen dixo: “que non home, que este rapaz é de fiar, que todo o malo que lle pasou foi culpa dos demais sempre, os socialistas, que sempre nos están a meter en problemas, non vedes?” e así nos vai.

Eu levo moito tempo pensando neste tema, e ata teño rifado con xente coa que habitualmente comparto opinión, porque disque o concurso de acredores está para iso, para poder arriscar coa empresa, e se vai mal pois iso, desentenderse. Tamén me dixeron que os seus traballadores non tiñan por que protestar, porque un empresario non vai manter unha empresa que non lle reporta beneficio, isto tamén é certo. Pero non sei, a min dáme que os Ruíz-Mateos algo fixeron moi mal, porque non é normal que teñas dez, ou vinte, ou non sei cantas empresas e que vaian indo, non? E que collas e emitas uns pagarés de 50.000€ de investimento mínimo, e despois, de repente, un día RAS! SE CONVIRTIERON EN CHOCAPIC! No me lo creo, non é normal que decidas que ningunha delas che vale, que todas están para desvalixar. E se a min, que o vin todo desde fóra, me cheira, imaxinádevos ós traballadores de Clesa ou Dhul, que levaban xa unha boa temporada sen cobrar. E aínda encima, na última emisión de débeda, eran estas dúas empresas precisamente as que avalaban os pagarés, mira ti eh! Que cousas, non hai cartos para manter a fábrica pero avalamos a amortización de pagarés de 50.000€ a un interese de ata o dez por cento anual… non sei non sei eh…

Iso, que ou moi malos empresarios son os Ruiz-Mateos, que todo o que tocan o funden, ou que non é casualidade que a dirección de varias das súas empresas se realicen directamente desde paraísos fiscais. De verdade creo que esta emisión de débeda foi o que se di habitualmente “un cristo”. A ver, imos falar dunha das empresas do grupo, Carcesa (Carnes y Conservas Españolas S.A.), que sinalaba que destinaría o diñeiro obtido da emisión de pagarés á adquisición de empresas, e que xa tiña nese momento en estudio a compra de varias que supoñían grandes oportunidades de negocio. Canto obtivo? Pois algo máis de setenta millóns de euros. Que empresas adquiriu? Pois só unha: Queserías Menorquinas. Sería moi cara, dirán os máis confiados. Pois home, asejún, cara si, eu non teño diñeiro pa mercala. Figuraba por un valor contable de 1,7 millón de euros. Non me estraña que pediran financiamento para comprar a bicoca esa, aínda estou eu por ir mirar se ma venden agora… Ah! Que entrou en concurso canda as outras… Home… Todo o mundo ten dereito a trabucarse, non? Meus probes. Quédannos sesenta e oito millóns trescentos mil  euros da emisión. Carcesa destinou parte dese diñeiro a reducir débeda a curto prazo con entidades de crédito, pasou de 28,9 millóns a 18,7, é que nin sequera a eliminou por completo, polo amor de Deus! Restando tamén isto quedan cincuenta e oito millóns cen mil euros, e que pasou con el? Pois, maiormente, foi parar a préstamos a outras empresas do grupo, onde se lle perde a pista, que vos parece? E claro, como o grupo de empresas realmente non é un grupo, unha vez que o diñeiro sae da empresa que emitiu os pagarés: MAXIA outra vez, SE CONVIRTIERON EN CHOCAPIC! Carcesa non ten cartos, e as outras empresas do “grupo” non teñen nada que ver coa súa débeda cos inversores, co cal… xa sabedes, non?

"Si no devolvemos hasta el último euro a nuestros inversores, a las personas que en un gesto de bondad y de confianza nos han depositado sus ahorros, me pegaría un tiro en la cabeza, si es que la fe que profeso me lo permitiera" E Ruíz-Mateos non ten nin a decencia de mentir e dicir que se vai matar, senón que di que se mataría se o noso señoriño llo permitise… en fin… Beati pauperes spiritu.

E falando dos pobres de espírito, de quen foi a idea de que xa era necesario comezar coa historia de Spiderman de novo? Porque baixo a miña humilde opinión aínda está ben recente o conto por Sam Raimi, pero como ben dixen é unha opinión humilde, humilde só de nome, porque non existe nada humilde de verdade na miña persoa, son todo altivez. Pero son altiva porque o merezo, porque valo moito máis que ninguén, excluído Ruíz-Mateos padre, claro está.

Non me esquezo de Ruíz-Mateos, pero é que esta entrada comeceina a escribir fai dúas semanas e acabeina hoxe, non é que fixera tódolos días un pouquiño, traballar non se me dá, senón que fixen un cacho fai dúas semanas e o resto hoxe. Creo que ben se nota o cacho de hoxe, porque xa non me apetece máis falar de temas banais, que non é que o de Nueva Rumasa o sexa, e de feito o outro día parecíame apaixoante, e hoxe ata viña con ganas de facerlle aí unhas conclusións que ata o mesmísimo patriarca da familia me fixera a reverencia do ben que o fixen, pero é que cheguei aquí e esfumáronse todíñalas ganas. Son cositas…

Acordádesvos cando había exames? Eu si, eran os mesmos tempos nos que os profesores que non facían exame sabían corrixir o traballo que o sustituía. Agora xa non é así, agora as materias son de pinta y colorea: pinta e colorea este debuxo dunha entidade financeira para Produtos Financeiros, pinta e colorea ó defensor do pobo para Admistración Pública, e nas máis difíciles tes que unir os puntos e ver que debuxo sae, e para o dez tes que pintalo e colorealo a maiores, se non ponche un nove, un seis ou a nota que considere, iso si, non suspende ninguén, que é o que importa. Ó que non pintou nin coloreou nadiña en todo o curso ponlle un cinco, que tampouco hai que ser egoísta, algo estaría a facer a criatura.

Pois así nos vai, ía falar un pouquiño do rescate, pero xa se me adiantou o cochomono ese… non lle fagades nin caso, que de númaros non ten puñetera idea…

Ai! A conclusión é que se alguén che paga moito máis do que vale algo nun mercado activo, sospeita, sospeita moito que non che vai dar nin moito máis nin nada, que probablemente escapará coa cousa en cuestión e ti quedarás en bolas. O que se di xeralmente "ninguén dá pesos a catro pesetas", vamos.

Se ademais o prezo ese xa llo ofreceu a Botín pola mesma cousa e non o aceptou... que dicir?

Patrimonio neto forever.

O patrimonio neto cambia, cambia constantemente, aínda que o cambio se rexistre efectivamente ó final do exercicio. Pero iso xa volo contei en anteriores entregas, era só para ver se estabades atentos. Ademais iso xa deberiades sabelo, porque nesta vida todo cambia, as leis fiscais, as normas laborais, todo, ata as persoas. Eu estou de acordo en que as persoas, cando cambian, o noventa e nove coma nove por cento é para peor, pero temos esa ínfima porcentaxe de xente que non empeora, representada na miña persoa. Si, queridos lectores, eu non sempre fun Cillian Murphy, ese cambio de personalidade é un evento moi recente. Tampouco vos podo asegurar que o vaia seguir sendo por moitos anos, pero de momento non vexo xeito de que cambie, porque o outro día vin unha película de Gary Oldman e nada, nin o máis mínimo indicio de cambio de persoa. Pero xa veremos, se pasa algo neste aspecto da miña vida prometo avisarvos, non vaia a ser que vos poñades a ler un día o meu blog, e xa non sexa de Cillian Murphy, porque eu sei que non é prato de bo gusto ler un blog de contabilidade escrito por Daniel Craig, e con razón. E non vos enganedes, eu non só son actores, de feito, quen máis era antes de ser Cillian Murphy era Jerry Cantrell, que, como todos sabedes é músico, e moitos estaredes pensando que ser Jerry Cantrell non ten punto de comparación con ser Cillian Murphy, pero non é así, estades a deixarvos cegar pola estela de glamour do cine en xeral e de Cillian Murphy en particular, pero non vos dades conta de que Jerry Cantrell non é unha persoa calquera, é o súmmum das personalidades adoptadas. Eu non volo podo explicar, teriades que probalo, pero ser Jerry Cantrell é o mellor que me puido pasar na vida. E estaredes a preguntarvos por que deixei de selo entón. Pois podo respondervos que iso non se escolle, cada un é o que toca, pero eu tiven moita sorte porque sempre fun persoas importantes e glamourosas. E xa me estou a desviar do tema outra vez. Eu vin aquí a falar do patrimonio neto! Acordádesvos de Francisco Umbral? Eu acórdome moito del, si, moito.

O outro día expliqueivos o que ten que pasar para que aumente o patrimonio neto, quedouvos claro? Cae de caixón, non? Para ter máis cartos o que ten que pasar é que obteñas beneficios. Pois iso. Agora, antes de continuar, vouvos aclarar unhas cousiñas que, probablemente todos saibades, pero por si acaso, que non está de máis. Os socios dunha sociedade, valla a repugnancia, en caso de perdas só responden co capital investido, ben, iso todos o sabemos, para iso está a lei concursal, pero se para o investimento tivemos que pedir financiamento, ese préstamo témolo que pagar aínda que se disolva a sociedade, porque é noso, non da empresa, outra cousa ocorre cos préstamos solicitados pola sociedade, que eses si que quedan saldados ó disolver a sociedade. Así que deberiamos pensar que ó mellor é preferible constituír unha sociedade con menos capital social, e endebedarnos en nome alleo, xa que estamos nunha sociedade bichicoma, aproveitémolo, non? Quedounos clara a diferenza entre solicitar un préstamo para constituír unha sociedade e solicitar un préstamo en nome dunha sociedade? Quero supoñer que si.

E agora si, vamos aló. Xa tiñamos constituída a sociedade, xa finalizáramos o exercicio con beneficios e xa repartíramos segundo máis nos conviña. Pois agora vamos a ver cales son as dificultades coas que nos podemos atopar. Acabamos o segundo exercicio con perdas, isto é, máis gastos que ingresos. Isto son cousas que pasan, non nos podemos vir abaixo agora, os comezos sempre son duros, etc. etc. Pois nada, temos unhas perdas de seis mil euros, por poñer unha cantidade, e Facenda, así como se queda co trinta por cento dos beneficios, tamén se vai facer cargo do trinta por cento das perdas, pa que logo digades… Loxicamente non nos vai dar os cartos, pero ese porcentaxe do resultado negativo vai quedar aí ata que teñamos un resultado positivo e ímosllo poder restar ó que lle teñamos que pagar ese ano, non sei se me explico. A ver, este ano a Facenda quédalle unha débeda con nós de mil oitocentos euros, que se vai saldar cando lle teñamos que pagar porcentaxe sobre beneficio, entón, o que nos queda vai ser un resultado negativo de catro mil douscentos euros, e esta vai ser unha conta de patrimonio neto negativo, que lle vai restar ó resto de neto que teñamos, e que imos poder saldar no próximo exercicio con beneficios.

Se seguimos por este camiño malo, quero dicir que se imos tendo perdas, aínda que sexan por pouca contía, obviamente, o negocio non vai ben, pero como hai que tentar reflotala imos facer todo o posible por que saia adiante, endebedarse é o camiño que normalmente se segue, porque máis vale solicitar financiamento alleo que perder o investimento inicial, e, como xa dixen, para iso está a concursal, para que arrisquemos ata o final. Pois veña, seguimos, o tempo pasa, e cantos anos van xa? E todos de perdas, en que situación temos o patrimonio da empresa? Pois mal, moi mal. Ai! Que peniña! Tódalas nosas ilusións postas nesta empresa para, ó final, mira, quedámonos sen patrimonio neto, as perdas acumuladas xa son iguais ó capital social, ou incluso maiores, isto que significa? Pois que non temos patrimonio neto ou que este é negativo, e como se fai isto? Pois financiando as perdas acumuladas con préstamos alleos, e por que unha empresa decide facer isto? Porque xa non ten nada que perder e hai que loitar ata as últimas consecuencias para non perder o investido, e porque para iso está a concursal. Pois nada, que facemos contas e o activo é igual, ou, no peor dos casos, inferior, ó pasivo, xa ninguén nos fía porque fai tempo que non pagamos, os bancos xa non nos deixan entrar por medo a que lle roubemos a planta que teñen a adornar na entrada, e para iso que é de plástico, tan baixo caemos? Pois si. E que nos queda agora? Pois temos dúas opcións: primeiro, acollernos á concursal coma señores e agardar a que desvalixen o noso negocio e repartan entre os acredores, dubidamos moito que decidan solucionalo cunha quita, porque cando a quita ten que ser do cen por cen e aínda así non nos queda nada para seguir adiante, esa non adoita ser a resolución.

A todo isto, sabemos todos o que é unha quita? Vamos falar un pouquiño dos concursos de acredores, por se alguén non sabe como funcionan. Unha empresa afogada polas débedas acóllese a tal lei, entón tódolos seus acredores pasan a ter moito medo, porque todo parece indicar que non van cobrar, ou polo menos non todo o que lle deben. Cando falemos do I.V.E. recordádeme que vos fale de como Facenda tamén pasa a ser acredor e, polo tanto debe devolver os importes xa ingresados en concepto de I.V.E. repercutido e non cobrado desa empresa. Ben, pois unha vez declarada oficialmente en concurso, ós acredores tócalles esperar, esperar e rezar para que haxa quita e que sexa o máis pequena posible. Pois ben, agora poden pasar dúas cousas: a primeira é que a autoridade encargada de resolver estas cousas decida que a empresa non é viable, nese caso desmantelarase e repartirase todo o que se poida repartir entre os acredores da sociedade, mala cousa, os acredores van cobrar máis ben arolas, pero éche o que hai. A segunda é só un pouco mellor, e consiste en que a autoridade, a mesma de antes, decida que a empresa si é viable, entón, aparte de que resulta que a empresa é viable e vai así, será que algo se fixo mal, pero ó señor xuíz que decide isto parece ser que ben pouco lle importa e vai deixar nas mans deses incompetentes a empresa outra vez, pero ó que ía, para os acredores si que vai haber consecuencias, o propio é que se estableza unha quita, unha quita é unha porcentaxe das débedas da empresa que, como o seu propio nome indica, se quita. Se a quita é do vinte aínda menos mal, pero se é do setenta os acredores van quedar ben contentos. Pois aí o tedes, en caso de quita os acredores cobran a porcentaxe da débeda que non se quita. E, basicamente, niso consiste entrar en concurso de acredores.

Falamos agora do Zaragoza un pouquiño? A min pareceríame razoable que un equipo de fútbol que decide acollerse á concursal, porque iso foi o que fixo o Zaragoza, non é que a concursal lle atacara, decidiron eles que era o mellor que podían facer, non ían decidir, non pagan e non lles pasa absolutamente nada, pois iso, que unha sociedade deportiva que entra en concurso voluntariamente debería sufrir algunha consecuencia, como por exemplo descender de categoría. Porque é moi fácil dicir que non temos cartos para pagar, que realmente non os terían, pero o que importa é que as débedas son perdoadas, os xogadores que os equipos traspasaron e non cobraron xa son deles, e utilízanos para xogar contra o acredor que non ingresou un céntimo polo traspaso, todo isto é público, polo que os demais equipos saben que o acredor non cobrou, e polo tanto non ten diñeiro para mercar reposto, polo que ningún equipo negocia con eles, e moito menos lles dá facilidades de pago. O acredor baixa a segunda porque non ten plantel para xogar en primeira, e o equipo arruinado, con un plantel completo que non pagou queda onde estaba (por pouco tempo, espero). Que vos parece? Xusto? Porque non o é. A lei concursal xeral non é aplicable ás sociedades deportivas, porque en ningún outro tipo de empresa os activos mercados e non pagados se utilizan para fundir ó acredor que non os cobrou de maneira directa coma no caso dos equipos de fútbol (e quen di fútbol di baloncesto ou waterpolo, supoño, que eu de deportes pouquiño). Se un equipo de fútbol ficha xogadores, sabendo que non ten crédito, e logo se acolle á concursal, que pasa? Nada. O equipo en cuestión reforzou plantel, non paga ou paga unha ínfima parte, poñéndonos nun caso moi extremo, e, como todos sabemos, os equipos de fútbol, aínda que sexan cativos, xeran moito diñeiro, así que xa estamos outra vez  en condicións de comezar cunhas contas saneadas. Pa min iso é fraude, utilizar unha lei para obter maior beneficio, que no caso dos equipos de fútbol son títulos, ou, máis ben, para os que normalmente se acollen á concursal será non baixar a segunda. Ó fin e ó cabo, agora, pensándoo ben, os beneficios mídense igual que en calquera empresa: segundo a consecución de obxectivos.

E a todo isto eu dixen que cando chegas ó patrimonio neto negativo tiñas dúas opcións, non? E a primeira era a concursal. Pois a segunda igual vos parece un pouco máis bichicoma, acordádesvos de Nova Rumasa? Pois na próxima entrada falamos das emisións de débeda fraudulentas.

Esta entrada non ten título. Non llo penso poñer.

Xa cheguei outra vez. Antes de nada quero pedirvos desculpas porque teño que interromper de novo a historia do patrimonio neto para falar de algo que xa mencionei algunha vez aquí. Si, ese algo son os nosos queridos amigos que falan do que non saben.

O que si quero que saibades todos os meus pouco probables lectores, e que conste que non o digo con pena, xa que, se lestes a primeira entrada deste blog, xa saberedes que non escribo con ánimo de que ninguén o lea. Xa sabedes que eu nin sei nin quero escribir. Xa me estou indo outra vez do tema, non, o que quero que saibades é que eu son unha mala persoa, e isto tampouco o digo con pena, non sei como será ser boa persoa, pero non creo que traia máis beneficios que ser mala. Hai moita xente que é moi boa persoa e que vive mellor ca min, pero os acontecementos, normalmente, non se suceden nesa orde. Estou a falar de cartos, o normal é, ou ben ter cartos e ser boa persoa, ou ser mala persoa e facerte rico. E digo o normal, non o único, así que que ninguén se moleste, porque eu non coñezo a todo o mundo, de feito eu coñezo a moi pouca xente. Teño un sistema infalible para coñecer pouca xente, se pasan dous anos, máis ou menos, sen ter unha conversa con alguén con quen cheguei a levarme ben deixo de saudar a esa persoa, porque total, para saudala sempre e nunca falar con ela non me aporta nada. Iso, basicamente, é o que ven sendo un cochomono, eu tendo á cochomonería. Hai outros por aí que lle falan á xente toda a vida, e se chaman a si mesmos cochomonos, non vos fiedes deses falsos cochomonos… é broma eh! Que eu fíome del, pero como cochomono deixa bastante que desexar… Pois eu son mala persoa, pero non é que faga maldades así gratuítas, non, é só que teño moito odio para repartir, son unha persoa velenosa, unha víbora vaia. A xente que me coñece así un pouco, de traballar, de tomar algo algunha vez, ou incluso a miña familia en segundo grao, entendendo por primeiro pais e irmáns, pensan que son boa persoa, eu engano moito, incluso tódolos meus profesores sempre pensaron que eu era boa e agradable, incluso tímida. A xente pensa que as persoas tímidas son boas, é mentira, eu son tímida, en iso acertan, pero son veleno puro, en serio. A xente tímida ten moi boa prensa, pero nada máis, haberá de todo, supoño, pero, falando por min, non ten que ver unha cousa coa outra.

Outra cousa que quero que saibades é que eu escribo aquí de contabilidade porque é un tema interesante que non lle interesa a ninguén, é curioso, verdade? todo o mundo escapa desa información. Desa e de moita outra, cada vez hai máis incultura, e iso críspame, en serio, a xente que escapa da cultura enérvame, porque hai xente que non tivo ocasión de saír da incultura, e esas persoas son vítimas, pero os outros… os que non aproveitan as ocasións que a vida lles dá para saír do mundo de ignorancia no que retozan… eses son os que me fan cuestionar a miña humanidade, porque cando se me planta diante un deses animais non podo desexarlle nada bo, en serio, non sei por que están aí, non sei por que me falan, non sei que poden aportar a este mundo, e non quero que existan. É un odio distinto do que lles profeso a outro tipo de persoas, persoas que non coñezo, non sei como son na súa vida cotiá, pero ódioos pola súa vida pública, normalmente deportistas, por exemplo Michael Schumacher, que, durante moito tempo foi a persoa que máis odiei no mundo, pero non quería que non existira, quería que sufrira, que sufrira moito, que sufrira continuamente é distinto, e así pasei a miña infancia e adolescencia, entre odio a Schumacher e odio a Hierro, si, Fernando, entre outros. Se comezo agora a enumerar as persoas odiadas por min dende que teño uso de razón non acabo nin nunha semana.

Pero é que a cousa vai a peor, cada vez hai máis deses iluminados, que eu opino que sería máis correcto chamarlles eruditos incultos, ou eruditos ignorantes, pero aí cada un que lle chame como queira ou como poida, que non vou ser eu quen fale con Pérez Reverte para que delimite o alcance das denominacións, entre outras cousas porque a ese tamén o odio bastante. De verdade que creo que estamos rodeados de persoas que falan do que non saben, ou do que non deben, insultan, faltan ó respecto dos demais, e, logo, non piden, non, esixen respecto para eles e os seus achegados, coñecidos, ou tocados pola súa graza. Deus bendito, pero como non os vou odiar, se cuspen, cuspen, cuspen, e, cando lles cae na cara, sexa deles ou sexa de outro, como se poñen! as persoas máis dignas que xamais pisaron a terra. Eu son consciente de que, ó ser mala persoa, cando alguén me fai algo malo non debo poñer o grito no ceo, estou no meu dereito de vingarme, e normalmente fágoo, pero non pido que ninguén sexa bo conmigo. Pois creo que, da mesma maneira, esas persoas que inventan cousas, ou falan do que non saben, non deberían escandalizarse tanto cando lles cae unha do revés, porque é o que buscan, queiran ou non. E que fan? Atacar con outra mentira, ou verdade a medias, que, como todos sabedes, é a peor das mentiras.

Pero a onde quero chegar é á pregunta que me corroe: por que tanta incultura? Que estamos facendo mal? Porque eu lembro que, na época de meus irmáns, que tampouco dista tanto da miña, eles e os seus amigos tiñan cultura, molestábanse en aprender cousas, aínda cando non tiñan interese en sacar unha carreira, ou en rematar o bacharelato, si o tiñan en aprender. Foran adictos á heroína ou non, fai vinte anos os rapaces tiñan inquietudes, agora non. É o sistema educativo? Son os pais? Son os reis magos? Que é? De verdade necesito sabelo, por que agora as persoas xoves e as mini-persoas se tapan os oídos e corren moito cando comezan as noticias? Porque teñen que facer iso, se non non se entende como se chega a tal grao de abstracción do mundo real.

En fin, que cada vez é máis certo aquilo que dicía alguén de que cando a xente deixe de falar do que non sabe, en España se fará un gran silencio, e eu agardo ese día con desesperación, pero tamén con certo temor, porque penso que cando chegue, e todo o mundo estea cos oídos ben espertos, agardando que alguén diga algo intelixente, un deses eruditos incultos, aproveitará para falar aínda máis alto que de costume, e só agardo que daquela xa esteamos preparados para lanzar á fogueira a quen ouse falar do que non sabe e rompa o meu tan apreciado silencio.

Non agardo que ninguén estea de acordo comigo, de feito, normalmente, son eu a que non está de acordo con ninguén. Así que non necesito que me deixes ningún comentario levándome a contraria, eses xa os sei. Tampouco preciso que ninguén me diga o mal que escribo, xa deixei claro que non aspiro a escribir, nin ben nin mal. Esta entrada escribina só para sacarme de enriba os malos desexos e vouna publicar única e exclusivamente para non pegarlle a ninguén nestes próximos días, a ver para canto tempo me dura o alivio…

E outra cousa que non te que ver co anterior. O goberno de Rajoy (Cristo bendito, ese nome en galego fai chorar ó Neno Xesús) di que nos ten que quitar tódolos cartos que poida porque o Estado non ten cartos, ben, iso ten lóxica. O Estado necesita cartos para axudar ós cidadáns, apoiar os seus proxectos, vidas, saúde, etc. Os cidadáns máis desfavorecidos van precisar máis apoio do Estado, e máis en momentos de crise. Os cidadáns máis desfavorecidos son os que están saíndo peor parados das medidas contra o déficit do goberno. Que é o que pretenden? Quitarme os cartos e para o ano darmos? En serio, eses cartos son para axudar ós cidadáns? O estado do benestar para quen é? De verdade que non entendo o que pasa, vale, a cousa estaba moito peor do que eles pensaban, a pesar de que todo o resto da humanidade sabía, a groso modo, como estaba a economía pública, e tamén sabía que o novo goberno ía atopar as arcas moito máis valeiras do que nunca imaxinaran, pero, deixando aparte o tema de que xusto as únicas dez, ou vinte, ou as que foran, persoas que non sabían como estaba o tema foran os elixidos para formar goberno, en serio, para que os queren? Se nos soben os impostos, todos, e nos baixan as axudas e quitan prestacións, en que se vai investir o diñeiro público? De verdade creo que amasar unha fortuna, ó Estado non lle vale para nada, se non repercute nos seus cidadáns é diñeiro moi perdido. A non ser que sexa para salvar bancos, que iso é outra cousa, xa… Que? Nada, falaba de barcos.

Patrimonio neto vuelve.

Bo día. Imos continuar co patrimonio neto. Pero antes teño unha dúbida que me gustaría compartir, a ver se quedamos calvos todos. Unha maioría absoluta como se logra nunhas eleccións? Porque se ninguén vota por ti é complicado, non? E parece ser que ó Partido Popular ninguén lle votou nas eleccións do pasado novembro, non sei, a min estráñame, pero pode ser eh, non vou ser eu quen cuestione o noso sistema electoral, aínda que motivos para elo non faltan. Xa sei que xa está moi pasado o tema, ala que dende novembro non pasou tempo nin nada, pero é que me acordou agora e xa sabedes que eu escribo o que podo. Pois iso, que o digo porque a onde queira que vou, en tódolos sitios a xente se descolga con declaracións en contra do P.P., xa dende a reforma laboral, dicindo que isto era ben sabido, que nos ían fundir na miseria e todas esas cousas, e non só me pasa a min, porque xa máis dunha persoa mo dixo, que en tódolos sitios só se alzan voces contrarias ó goberno formado. E non é que me mova eu en círculos comunistas, e menos en Ribeira, paraíso do Partido Popular dende hai máis de vinte anos. Pero xa non é que non se alcen voces discordantes cando alguén fala mal do actual goberno, é que ninguén cala, todo o mundo está en contra, e ademais xa todos sabían que isto ía pasar… pois non sei como chegamos a isto. Eu non sabía que isto ía pasar, e agora estou falando da reforma laboral, e aínda así non votei polo P.P. De verdade que non podo crer que ninguén, e refírome a traballadores, non a empresarios, sabendo que a reforma ía ser como foi, decidise que iso era o que querían, que aspiraban a que a patronal se saíra coa súa por tódolos lados, pero parece ser que si, e tamén parece ser que eu son a persoa máis confiada do mundo, porque si, eu sabía que non nos ía ir ben cun goberno de dereitas, pero non pensei que directamente ese goberno tivera pensado, escudándose na herdanza dos socialistas, fregar o chan con nós. Pois o único razoable que podo pensar é que absolutamente tódolos votantes do P.P. están atoñados nas súas casas, conspirando para ir votar en masa o día das eleccións, así van todos! Como é o único día que saen terano que aproveitar, claro.

Pois si, teño que recoñecer que estaba enganada, eu dicía moi alegremente que “ningún goberno nos vai axudar, dá igual quen entre no poder, dende aquí abaixo non imos notar a diferenza, non se notou nunca, non se vai notar agora…” Pois faltábame Don Mariano para mostrarme que si se pode notar, foi entrar e comezar a facer cousas, mimá! Nunca tanto traballara un presidente! E ala! Agora xa quedaremos así pa sempre.

Xa está, era só iso. Vamos aló. O patrimonio neto pode medrar sen que baixe o pasivo nin medre o activo. Xa sei que vos dixen que os capitais nin medran nin encollen, pero era mentira. Non é que fora mentira, pero é que aínda non vos explicara os gastos e ingresos, e agora vou a iso. Tamén habería que ser parvo pa meter todo o teu capital nunha empresa para que quede aí, sen medrar, claro que medra, ou encolle se somos moi bos empresarios. Os gastos e ingresos, como o seu propio nome indica, son gastos e ingresos, entradas ou saídas de diñeiro da empresa. Antes diciamos que cando un activo sube, ten que subir tamén un pasivo ou baixar outro activo, ben. Pois os gastos e ingresos son algo que fai baixar ou subir un activo ou un pasivo con cargo ó patrimonio neto. Non vos confundades, estamos falando dos grupos seis e sete do listado de contas do Plan Xeral Contable, aínda non chegamos ós grupos oito e nove, eses si que molan, pero non é o momento. Vale, pois no grupo seis hai gastos e no grupo sete ingresos (hai excepcións pero a norma xeral é esa), todos eles de xestión corrente. Como funcionan os gastos e ingresos? Pois seguindo as normas contables básicas: un gasto fai minguar o patrimonio neto, non? Pois ó debe, e se un ingreso fai medrar o neto, pois estará clariño que vai ó haber, e xa está, non era pa tanto, non?

Ó final do exercicio haberá que facer contas: sumamos tódolos gastos por un lado e tódolos ingresos por outro. Se temos máis ingresos que gastos podemos estar contentos, que nos tempos que corren xa é bastante, tivemos beneficios neste exercicio, dámoslle o seu trinta por cento a Facenda, se o consideramos oportuno, se non sempre podemos agardar á amnistía fiscal, e así dámoslle só o dez, e exercicio liquidado con éxito e cun aumento de patrimonio neto. Se hai máis gastos que ingresos malo, moi malo, pero xa está, hai que tirar pa diante e xa virán tempos mellores. Neste último caso teremos unha partida de patrimonio neto negativa, esta partida réstalle ó noso capital social, polo que os socios poden estar ben contentos coa nosa xestión, porque agora as súas accións valen menos (sen falar de cotizacións en mercados especulativos). Suponse que esta circunstancia é excepcional, o normal é que no próximo exercicio volvamos ter beneficios e así xa podemos saldar ese resultado negativo. No caso de que o excepcional sexa ter beneficios deberiamos cuestionarnos un par de cousas (e estou a falar das altas esferas da empresa: o consello de administración): a idea empresarial é boa? Estámola a xestionar de maneira correcta? O equipo está a traballar como nós queremos? Porque se só temos perdas igual hai algo que non funciona, non? Se é a idea debemos descartala e irnos para a casa, porque non temos nada, se somos nós… xa vos imaxinades, non? E se o que falla é o equipo, ben, o fallo está por debaixo de nós, así que podemos librarnos, pero… Que é máis fácil? Botar ó adestrador ou a todo o plantel?

Agora que xa sabemos como se fai para minguar o patrimonio neto xa podemos falar del con fundamento. O normal cando poñemos en marcha un proxecto empresarial é non ter pasivo, unha S.A. debe ter un capital social mínimo duns sesenta mil euros (creo, polo menos antes era así). Ben, pois esa empresa que comeza a súa actividade terá un activo igual ó patrimonio neto porque todo o que ten é de investimento propio, utilizaría o seu capital social para mercar o que precisara para a posta en funcionamento do negocio, e deixaría parte en líquido para posibles gastos nos comezos. Comeza e ten gastos e ingresos, vai sacando e metendo diñeiro na caixa, e pode comezar a endebedarse, porque ese é o camiño a seguir se quere que a súa empresa medre, ten que conseguir financiamento alleo para aumentar o seu activo, e, consecuentemente tamén o seu pasivo. Ó final do exercicio ingresos menos gastos igual a un beneficio de vinte mil euros, bo comezo, pagámoslle a Facenda os seis mil que lle corresponden e temos catorce mil de beneficio neto, dos cales, como mínimo, mil catrocentos os temos que destinar á nosa reserva legal, polo que xa estamos aumentando o patrimonio neto (como mínimo o dez por cento dos beneficios destinaranse á reserva legal ata que esta acade o vinte por cento do capital social). Agora temos doce mil seiscentos euros de beneficio para a nosa libre disposición, na miña opinión, como estamos empezando deberiamos deixalos na empresa, destinalos a reservas voluntarias, e así poder ir ampliando o negocio cos nosos propios medios, e ó mesmo tempo aumentar o valor das nosas participacións, pero se o que nos interesa é repartir beneficios xa o podemos facer. Que somos tres socios: pois catro mil euros pa cada un e deixamos un remanente de seiscentos para o ano que ven. E viches? Sen enganar a ninguén, somos persoas totalmente legais, que facemos todo segundo a lei e aínda así gañamos cartos. O negocio vai a fume de carozo, así dá gusto embarcarse nun proxecto.

Agora como nos vai tan ben non quería falar das perdas, porque nos deixa mal sabor de boca na entrada, tiña que ter falado das perdas antes, pero é que agora non vou cambiar a estrutura da entrada así porque si, co bonitiña que me quedou.

Pois nada, en principio tiña pensado liquidar o patrimonio neto nesta entrada, pero tamén foi cousa de que me liei co do P.P. ó principio e xa se alongaba moito, así que nada, na próxima entrada falareivos dos perigos do patrimonio neto cero e máis do patrimonio neto negativo, que xa os imaxinaredes, supoño.

E para rematar vouvos facer unha breve reflexión: o Villarato non consiste en pitar dous, ou tres, nin sequera dez penaltis reais, nin en expulsar a un nin a dous contrarios merecidamente, non vos enganedes, iso chámase arbitrar, e, mellor ou peor, faise en tódolos partidos. O Villarato é pitar un penalti, ou os que sexan, que non foi penalti, e o árbitro sabéndoo certamente, ou unha expulsión inmerecida por un árbitro totalmente consciente. E se un equipo tira vinte veces a porta e o contrario tira tres, e a posesión do balón tamén está nunha porcentaxe parecida, e o equipo dos vinte tiros gaña por tres goles a un, sendo dous de penalti (penaltis reais en ambos casos), non é correcto dicir que o equipo en cuestión gañou pola axuda arbitral. E se quere vir Josep Pedrerol aquí explícollo a el tamén sen ningún problema, e ata que o entenda non se vai, aínda que o sacrificio sexa non poder ver Punto Pelota durante seis meses (espero que sexa tempo suficiente para desintoxicar ó pobre home), porque me imaxino que sen el non comezarán, só lle pido que non traia a Buyo, porque entón vainos levar moito máis tempo e igual lle cortan o programa, e non quero eu iso por nada do mundo.

Evaristo no es traídor.

O patrimonio neto é o capital da empresa, o capital que poñen os socios, enténdese, por iso o activo é igual ó patrimonio neto máis o pasivo, porque o activo, as cousiñas da empresa, fináncianse co capital social e máis co financiamento alleo, que son os préstamos e mailas débedas, porque se ti lle debes cartos a un provedor, ou ó técnico da lavadora, iso tamén é financiamento alleo. Ten lóxica, non me digades que non, por iso é que a columna do debe maila do haber teñen que sumar igual sempre, porque para que suba un activo ten que baixar outro, ou ben subir tamén o pasivo, e ás veces ata o patrimonio neto. Eu xa vos dixen ó principio de todo que a contabilidade ten toda a lóxica do mundo.

E agora acordeime eu dunha cousa, porque disque Inditex non ten débeda. Como que non? e logo pagarlle ós provedores a cento oitenta días que é? maxia? Porque a min paréceme unha débeda coma un mundo. Pero claro, ó non ter préstamos bancarios xa non conta, hai que mirar as cousas un pouco en profundidade, porque aquí gústanos moito falar do que non sabemos, e a algúns ata lle pagan por iso, e ala! a dicir barbaridades, pero barbaridades moi gordas eh, coma a nai de Gilbert Grape polo menos, imaxinádevos. E o peor non é que haxa xente que fala do que non sabe, o peor é que hai xente que lle cre, e despois adopta esas barbaridades como ideas propias e crense donos da verdade absoluta, porque o dixo Fulanito na televisión, e toda esa xente está de acordo en que a televisión non minte, e porfíanlle ata ó mesmísimo Amancio Ortega se fai falta que Inditex non ten débeda, en fin, beati pauperis spiritu. Cada un disque ten o que se merece, esa xente merécese ser dona da verdade absoluta, aínda que só sexa dentro das súas pobres cabeciñas, e eu merezo morrer da rabia cada vez que un deses desgraciados abre a boca. Ó final quen é máis feliz? Xuraría que eu non, porque entón eles aínda son moito máis desgraciados do que parecen, e non vos vou enganar dicindo que non lles desexo o peor, pero os meus desexos rara vez se cumpren, co cal seguro que son ben felices.

De que estaba falando? Do patrimonio neto, non? Pois si, o patrimonio neto é o que é noso, está moi ben telo, porque se non o tes o máis probable que che pode pasar é que entres en concurso de acredores, que non che é calquera cousa, foiche o que lle pasou ó Zaragoza e aí está, en primeira división, malamente, pero en primeira. Acordádesvos cando o Deportivo se descende desaparece? Eu tamén, pero vamos, que agora non dicimos nada e xa está, total... a quen lle importa ter ou non razón? o que importa é facer predicións de futuro sen ningún tipo de fundamento. O que máis me gusta destas predicións é que se estás fronte a unha persoa das que as fan estás perdido, non hai forma de saír coa túa, porque se lle levas a contraria no momento no que é unha predición sen fundamento non deixa que fales e diche que xa te terás que desdicir cando saia á luz a verdade, e se cando sae á luz a verdade lle vas recordar o falsas que foron as súas predicións aínda peor, porque todo o mundo ten dereito a cometer erros e non se pode facer leña da árbore caída, que xa me diredes por qué debo tirar unha árbore que segue en pé pa facer leña se hai unha no chan que me vai dar menos traballo e ademais xa non creo que remusique. Pois nada, demostrado, son incapaz de tratar o tema do patrimonio neto sen acabar falando da xente que vive de inventar cousas e dicilas o máis alto posible. Ollo, que moitos non inventan todo eh! hai moita xente que só inventa o que lle falta dunha historia certa, quero dicir, xente que escoita unha noticia pero unha parte non a escoitou, porque xa a colleu empezada, pois invéntase o principio e non pasa nada, porque o conto é certo na súa maior parte, non sei se son os mesmos ou son outros, pero tamén hai os que, a pesar de que viron a noticia enteiriña, se ven na obriga de inventar un cacho que non entenderon, con idéntico resultado: unha verdade coma un mundo.

Unha forma de calcular o patrimonio neto é por diferenza, a min este método sempre me pareceu bastante malo, por diferenza... como diciendo ya... Se unha cousa a hai que calcular desta maneira é que non existe, ou, de existir, que non temos moi claro o que é, non vos parece? Non é a única forma, tamén podes ir ó balance de situación de fin de exercicio e xa o ves, pero aínda non chegamos ás contas anuais, a que non? e como non sabemos o que son imos seguir co que segue, quero dicir que as contas anuais son o último, temos moito que andar ata chegar a elas, e non quero adiantar acontecementos que despois dicides que dou cousas por entendidas, ou peor, que vos destripei o final, un spoiler propiamente dito, vamos, e a min, coma a todos os amantes do cine, non me gustan os spoilers. Acordádesvos cando non había spoilers? eu si, apareceron fai pouco, coma os teaser, son cousas que nacen coas novas tecnoloxías, claro, cando as críticas das películas as facían os das revistas, Fotogramas, Cinemanía, e todas esas, non se lles ocorría contar o final, nin o medio, na crítica máis ben non che contaban nada, ás veces nin sabías se lle gustara ou non ó tipiño que tivo a sorte de vela antes de que se estreara, pero polo menos ías vela e non sabías nin se tiña final sorpresa ou xiro inesperado, iso se a película era boa, cando as películas son malas, digo malas de raíz, non estas malas así coma quén non quere a cousa, que son de magos e ilusionistas, que saen actores dos que che gustan, pa que as vaias ver e ó final son moi malas porque sae Tesla ou porque "era yo la pera". E que estaba dicindo eu? ai si oh! que nas películas malas de raíz xa se sabe todo o que vai pasar ó principio, cando saen os nomes dos actores e se nota moito que se os protagonistas son aqueles dous, o outro artista coñecido ten que ser o malo, ou qué vai a ser? o secundario cómico? se é Jeff Daniels aínda, pero se é calquera outro non cabe a dúbida: é malo! Pois iso, que agora con isto do enterné xa nunca podes ir ó cine sen saber, no mellor dos casos, que ó final flipas, que o mellor é o final, ou que o final... bufff... vaia final, e no peor, que está morto, que estivo morto dende o principio, e que non hai solución posible ó seu mal, porque, como todos sabemos, todo ten solución menos a morte. Por iso eu só leo críticas de películas de xente coñecida ou de xente que se dedica a iso, porque os segundos suponse que non destripan películas, e os primeiros... ós primeiros se mas destripan polo menos podo dicirlles: moi ben! gustoume moito a túa crítica! e non falarlles máis. Despois destas reflexións quero aclarar que a min non é que me molesten moito os spoilers, toléroos ben, pero tamén me dou conta de que ben se pode evitar facelos, non? e, querido crítico de chinchinabo, se non es capaz de escribir unha crítica sen spoiler, igual deberías comezar a cuestionarte a túa capacidade para facer críticas de filmes de estreo, ó mellor sáeche mellor a de Psicosis ou a de La ventana indiscreta, que xa todo o mundo sabe como comezan, como se desenrolan e como acaban. Poño os títulos das películas no idioma que quero, porque en galego soan raro e non teño por qué poñelos no seu idioma orixinal porque eu non son ningunha erudita. Pois aí estaban macho, outra vez os que falan do que non deben.

O patrimonio neto, a primeira maneira de calculalo é por diferenza, de que estou falando? do inventario. Que é o inventario? todo o mundo o sabe. O inventario é a representación da masa patrimonial da empresa (da empresa porque estamos falando de contabilidade, e quen usa a contabilidade? as empresas, estaremos de acordo en que unha persoa física rara vez leva contabilidade dos seus gastos do día a día, non? E de levarse unha contabilidade doméstica o máis normal sería facelo por partida simple, coma os presupostos xerais do estado, xa que na casa tamén utilizamos o principio de caixa única). Un inventario pode facelo calquera (non digo que non sexa raro, pero eu non me meto nas vosas vidas e agardo a mesma prudencia pola vosa parte), eu podo contar cantos pares de zapatos teño, iso é un inventario de zapatos, ou cantos perfumes, inventario de perfumes (os zapatos, xa o sabedes, gústannos moito, os perfumes tamén, pero iso non ten explicación evolutiva). Pois o que vos dicía, que o inventario é contar cantas cousiñas temos, e a masa patrimonial é todo, pero todo todo, terreos, construcións, camións, windows xp, mercancía, débedas de clientes (dereitos de cobro), préstamos que nos concedeu o Santander, débedas con provedores, etc. etc. etc... vale? Pois empezamos a contar, empezamos polo activo, que é o que máis nos gusta, se unha empresa non ten activo mal asunto: empezamos polo inmobilizado, que é o que vai pasar con nós máis tempo e acabamos polo líquido, que é o diñeiro efectivo do que podemos dispoñer, teñámolo na caixa ou no banco nunha conta corrente, seguindo esa orde lóxica (de menos a máis líquido). Para facer un reconto consistente debemos homoxeneizar os elementos patrimoniais, seguro que algunha vez na escola vos dixeron que non se poden sumar plátanos con peras, aínda que moitos non vos acordedes, se a min mo dixeron máis dun millón de veces, malo será que a vós non volo dixeran polo menos catro ou cinco. Pois aquí o mesmo, non imos sumar camións con windows xp, porque nos daría unha cifra rara, pois hai que homoxeneizar, e en qué homoxeneizamos? pasar camións a windows xp non se pode, e de windows xp a camións é moi complicado, así que o máis lóxico é valoralo todo en unidades monetarias e así non se cela ninguén. Agora que temos homoxeneizado, contabilizado e sumado todo o activo, facemos o mesmo co pasivo, dende as hipotecas no banco ata as facturas pendentes con Evaristo, na mesma orde, comezamos co que sexa a moi moi moi longo prazo e acabamos co que vence hoxe, ordenados desa maneira (de menos esixible a máis esixible). Agora si, xa temos o activo e o pasivo valorado en euros e sumado, pois xa podemos restar. Se Activo= Pasivo+Patrimonio neto, a ecuación e sinxela, non? o pasivo pasa restando e: Activo-Pasivo= Patrimonio neto. Ben, pois aí o tedes, os fondos propios.

Gustouvos verdade? O patrimonio neto sempre gusta moito, sobre todo ós Ruíz-Mateos Rivero, non coñecín eu a ninguén a quen lle gustara tanto o patrimonio neto coma a esa familia, eles collen, piden diñeiro coma se fora prestado, "tranquilos, que nós somos de fiar" din "ímosvolo devolver con moitísimos intereses", e despois escapan e todo o patrimonio neto pa eles, e canto máis mellor, pois a culpa é de quen llo prestou, que se Botín lle retirou o crédito por algo sería, non? Pero xa falaremos de Nova Rumasa outro día. E se agora vos gusta o patrimonio neto xa veredes cando comecemos a imputarlle gastos e ingresos, porque os gastos e ingresos son os que fan medrar ou encoller o patrimonio neto, pero hai uns especiais que se lle cargan e aboan directamente, si, estou a falar dos grupos 8 e 9, e iso si que é divertido, pero repítovos que non quero adiantar acontecementos, así que ímolo deixar aquí, porque esta entrada xa máis ou menos, que? Pero o próximo día, se me acordo, fálovos outro pouquiño do patrimonio neto, vale?  que vexo que vos gustou. Veña logo, a coidarse.

España, paraíso fiscal.

Boas tardes/noites a todos. Hoxe vou facer un descanso, non é un descanso de verdade, é simplemente unha pausa na nosa actividade habitual, a contabilidade, para falar un pouquiño sobre a economía somerxida. Xa sei que agora o que se leva é falar da reforma laboral, e da folga xeral da semana pasada, pero a economía somerxida é a que ten a culpa de case tódolos males que nos están a atacar nos últimos… meses… anos… non sei, poñamos tempos.

Vamos a ver unha cousiña, neste país gústanos moito defraudar a Facenda, normal? Pois non sei que che diga, pero o que é moito peor é que neste país nos gusta moito que os demais defrauden a Facenda, e iso si que podo asegurar que non é normal, pero é así:

-Pois Manolo este ano defraudoulle a Facenda dous millóns.

-Tooooma! Que tomen polo cu!

Esta é a conversa habitual entre dúas persoas españolas, aínda que esas dúas persoas odien ata a morte a ese tal Manolo, parece ser que odian máis a Facenda, que xa me dirás ti… sacan beneficio eses dous pobres diablos do que Manolo lle rouba á Administración Pública? Non. Saca beneficio alguén que non sexa Manolo? Non. Entón por que estamos tan contentos cando un bichicoma non ingresa o que debe mentres que a nós xa nolo sacan da nómina, ó mellor máis do que nos toca? Pois non o sei, non ten sentido, e así nos vai.

Antes de nada deberiamos darnos conta do desgraciados que somos. A ver como volo explico, para defraudar dous millóns temos que ter moitos cartos, ningún indixente está obrigado a pagarlle a Facenda o que non ten. Eu só vos digo que se Manolo defraudou dous millóns é porque ingresou sete, entón, parécenos xusto que nós que gañamos aínda non mil euros ó mes e que xa Manolo se encarga de sacarnos os 30 que nos cobra Facenda máis os oitenta que requisa a Seguridade Social, e eses ingrésaos cando toca, pero os seus dous millóns mellor quédase con eles, e así de paso pode cobrar algunha axuda estatal para non entrar en concurso de acredores, porque para non pagar eses dous millóns ten que facer crer á Administración que non gañou nada, probablemente nas súas contas saian perdas, e xa enlazando co tema, e como non está de máis falar da reforma laboral, con ese pequeno engano xa Manolo tamén pode botarme do meu posto de traballo pagando só unha indemnización de vinte días por ano traballado, dos cales Manolo, por certo, só vai pagar doce, porque os outros oito xa os pon o FOGASA, que os máis avispados dirán: “E a ti que máis che ten? Se vas cobrar vinte igual, que che importa de onde saian?” E é verdade, a min non me importa de onde saian os vinte miserables días que me van pagar, pero podédesme crer que o empresario, Manolo, si vai facer as súas contas antes de amortizar o meu posto de traballo (xa sei que agora os postos non se amortizan, pero paréceme que esa palabra expresa moito mellor o que nos están facendo), e que as contas lle van saír máis redondas se do seu peto só saen doce días, e que se pagando vinte o pensaría durante uns meses máis, pagando doce xa estou na rúa.

Agora xa vedes que o empresario o ten todo de cara, defrauda porque pode e, mentres, nós aplaudímoslle a heroicidade coa que esquiva a Montoro, ou a de Guindos, ou a quen demo sexa o encargado de recaudar o imposto de sociedades, por poñer un. E ademais con falsear as contas tres trimestres, nin sequera un ano, por Deus bendito eh!, xa estás na rúa a prezo de rebaixas. Ó mellor pensades que non ten importancia que sexan tres trimestres e non un ano, e probablemente neste momento non a teña, porque tal e como está a economía non hai que falsear nada para ter descenso de ingresos tres trimestres seguidos, todos sabemos que o consumo se resinte nas crises, e esta está a ser dura, pero pensade un pouquiño, porque esta reforma está aquí para quedar. Cando a economía se repoña, e volvamos ós tempos de bonanza económica (disque), que será o que lle impida ó empresario recortar os ingresos nas súas contas durante os tres primeiros trimestres do exercicio económico, para axustalos no último cando o traballador que lle estorbaba xa estea na casa? Porque quero recordarvos que as contas anuais (que é a contabilidade que se debe facer pública) se fan en cómputo global dun exercicio económico enteiro, e que un exercicio ten catro trimestres, ese empresario non ten nin que enganar a ninguén, botou ó empregado ou empregados que xa non lle valían, por un custo de risa, e sen facer nada punible (e xa non quero falar da posibilidade de baixarlle o salario ata o Salario Mínimo Interprofesional, sen darlle contas a ninguén, e con menos esforzo aínda).

Xa sei que estamos demonizando ós empresarios, e que disque hai que pensar positivamente, pero é que por moi bos que sexan, se poñen nas súas mans tódalas ferramentas para que as súas vidas sexan infinitamente máis sinxelas, e todo en detrimento do benestar dos seus traballadores, eu non podo máis que pensar que a ampla maioría van actuar pensando unicamente neles e utilizando ós seus empregados coma se fosen unha maquinaria máis, amortizándoa nos anos que máis lle conveña á súa actividade económica, e, por suposto, cos menores gastos de desmantelamento posible.

Agora ben, eu non quero falar da reforma laboral, nin de como se están a poñer as cousas para as persoas que temos que traballar por conta allea. Eu o que quería era falar da amnistía fiscal. E agora que chegamos ó tema principal desta entrada, como vou a convencervos eu de que evadir impostos é roubar, e de que roubar é malo? se chega o noso novo goberno e nos di: “Roubar é malo, pero se nos dás un pouco do teu botín, moito menos do que nos tiñas que dar legalmente, non te asustes, perdoámosche”. Como vedes, isto non ten sentido, o Estado Español, neste momento, funciona moito mellor ca unha conta nas Illas Caimán, por unha minúscula comisión, non só che aseguran os teu aforros ilegais, senón que ademais chos branquean e che converten nunha persoa aínda máis rica e respectable.

Todos sabemos o que é a amnistía fiscal, verdade? Pois iso, que Manolo defraudoulle dous millóns á Facenda Pública, e agora que? Pois agora Manolo atópase con uns sete millóns en diñeiro negro, porque xa vos dixen que para defraudar eses cartos tivo que ocultar eses e mailos outros, tódolos ingresos que xeraron esa obriga con Facenda. E non imos falar do I.V.E., que me parece a min que non vai incluído nos dous millóns. Ben, pois agora Manolo ten sete millóns gardados na caixa forte da súa casa e vainos gastando no seu día a día, obviamente non se priva de nada, porque é ben consciente de que na compra semanal non vai dar gastado todo iso, e o máis probable é que para o ano que ven entren outros tantos nas súas arcas, xa que este ano lle saíu tan ben, e encima todo o mundo aplaudiu a súa manobra. Pois nada, nesas estamos cando de repente: Oh! Sorpresa! Amnistía fiscal! O Consello de Ministros decidiu que lle vai rebaixar a cota a Manolo e máis a tódolos noxentos espécimes coma el. Si, agora, se comparte eses sete millóns co Estado Español, se nos deixan rabuñar o que lle sobra, van facer coma que non ocorreu nada disto, pero non é que lle vaian pedir os dous millóns que non pagou no seu día, non, porque nese caso seguro que a Manolo lle segue parecendo moito e os segue gardando el, que total… xa era o que tiña pensado. Non, o que lle van pedir vai ser só un 10% do seu botín, que é iso para alguén que se fixo de ouro roubándonos a tódolos españois? Nada, o que lle sobra, setecentos mil euros a cambio de dous millóns longos que non pagou no seu día. Mallado vos quedou, bichicomas todos.

Correcto, a economía somerxida é unha lacra gravísima neste país, e é grave toda, non vou escusar ós traballadores que traballan sen contrato para así cobrar o paro, ou a axuda, ou o que lles dean, porque son tan bichicomas coma o empresario, pero con menos sorte. Moita xente pensa que “iso non é nada”, non, non é nada se o fixeran dous ou tres, pero tendo en conta o enormemente estendida que está… deberiamos pensar un pouquiño nos demais, e en nós mesmos dentro duns anos, que parece que só vemos o que temos diante do fociño. Acábanse os cartos das pensións, pero estamos moi contentos porque cobramos seiscentos euros do paro e máis un salario moi bo porque o empresario nos dá douscentos euros máis do normal do que aforra das cotas á Seguridade Social e máis á Facenda, moi bo o empresario, que aforra a súa cota á Seguridade Social, se non sabedes canto é deberiades informarvos, porque a cota patronal é bastante máis grande que a participación obreira, como debe ser, xa que é a parte forte da relación, afórrase indemnización por despido, ou fin de contrato, aforra a súa parte en incapacidades temporais, e aforra todo isto do lombo do traballador que non o vai cobrar, e o sentido común lévame a dicir que lle está moi ben a ese traballador, porque non está ben roubar, pero tamén me gustaría que o empresario levara algún pau por outro lado, e iso non pasa, porque ninguén, aínda coñecendo decenas de casos coma este, os denuncia, porque son nimiedades, e máis porque tamén lle van obrigar ó traballador a devolver o subsidio que estaba cobrando mentres traballaba, e que? Non vos parece o xusto? Que o traballador devolva o que cobrou de máis e que o empresario pague todo o que debe ás arcas da Seguridade Social e a Facenda. Nunha sociedade normal todos deberiamos pensar así, pero preferimos pensar coma anarquistas cativos, que non digo que a anarquía non sexa unha forma válida de organización, pero o que non me vale é que eu aporte o que debo para o “Estado de Benestar”, e o outro non dea nada porque el cre no anarquismo como forma política, “Ti crer crerás, pero non é o caso, e mentres eu aporte, aportamos todos”, porque o que defrauda está prexudicando a tódolos contribuíntes dentro da legalidade. Como dixen antes, defrauda o que pode, e normalmente o que pode é o que máis ten, e, consecuentemente, o que máis obriga de contribuír xera, entón estamos aportando as minucias que tanta falta nos fan os máis desgraciados, mentres que os que realmente poden botarlle unha man ben útil á economía do país escapan do fisco, e, volvo a dicilo, así nos vai.

E volvendo sobre a amnistía fiscal, a ese empresario corrupto pídenlle o dez por cento do seu diñeiro ilegal para volvelo legal, e mentres tanto, a tódolos empresario legais (se é que os hai), que pagan o seu trinta por cento de imposto de sociedades (non sei se é esa a porcentaxe correcta, pero por aí lle anda), báixanlle as deducións no mesmo Consello de Ministros, isto é normal? O camiño a seguir para o Estado de Dereito pasa por premiar ós corruptos e castigar ós legais? Porque se é así eu debo pensar moi seriamente, e vós tamén deberiades, se este é o país no que quero vivir, e que quero manter cos meus impostos legais. Porque se a corrupción xa nos ven xustificada polo goberno igual nos estamos confundindo de base, igual esta non é a organización de estado que queremos, ou igual o goberno que as nosas Cortes democráticas elixiron non é o que esperabamos os votantes, ou igual todo isto é o que nos merecemos por permitir que un partido que apoia o franquismo sexa legal ó mesmo tempo que protestamos con tódalas nosas forzas contra o terrorismo.

E cal é a conclusión de todo isto? Ningunha. Eu teño moi claro que toda a economía somerxida é nociva para unha nación, e tamén teño moi claro que non é fácil loitar contra ela, pero que se pode facer moito máis do que se fai aquí tamén, que unha amnistía fiscal non é a solución a nada, e que temos que loitar con tódalas forzas que teñamos contra todo o ilegal, que non hai delitos mellores que outros, e que, así como ningunha persoa normal está de acordo cun asasinato, cunha violación, ou cun atentado terrorista, ningunha persoa razoable debe alegrarse de que quen sexa defraude a Facenda, e que ninguén me veña agora dicir que non é o mesmo, porque xa sei que non o é, pero é moito máis parecido do que a maioría pensa, porque esa xente que non está disposta a ceder tres dos dez millóns que gañou o ano pasado é xente que si está disposta a pagar o que sexa do imposto revolucionario (e que ninguén se me esbrille, que é só un exemplo), porque a súa vida maila das súas familias váleo, normal, pero a do empregado que botou á rúa porque a lei llo permitía non vale un céntimo, se morre á fame el e mailos seus fillos, a quen lle importa?, porque non os concibe como persoas, senón como maquinaria, porque ese empresario que non está disposto a gañar un pouco menos non pensa nas consecuencias que poden ter as súas accións para os demais, e dese pensamento ó homicidio hai un paso, porque para el os demais non existen, só existe el, el e máis el, porque non hai maior egoísmo que ese que agora se ve premiado por esa amnistía fiscal que, igual que a reforma laboral, vai ir adiante si ou si. E que a ninguén lle parece tan grave porque ás persoas que deberían manifestarse en contra non lles afecta, e ás que lles afecta non teñen nada que perder, se queren legalizar os seus capitais pagan ese dez por cento e se non basta con estar quietiño coma ata agora e todo queda igual, porque ninguén se vai molestar en reforzar as inspeccións, e o que me gustaría saber é por que, por que non se aumentan as inspeccións de facenda? E as laborais? Non sería máis útil que agardar a que esta xente decida ceder unha ínfima parte do que consideran deles? Non sería mellor atacar a quen realmente o merece e deixar en paz ós que o fan todo dentro da legalidade? Pois parece ser que non, parece que os que pagan xa pagan, e se se lle pode rabuñar algo ós que non pagan ben, e se aínda o dez lles parece moito xa haberá tempo de baixar ó cinco, ata ó final deixalo no cero, branqueo de capitais gratuíto, para así, aparte do que rabuñaran do dez e do cinco, conseguir o obxectivo real: liquidez. E así nos vai…

Contabilizar ou non contabilizar.

Pois aquí estamos outra vez. Agora, xa que estamos metidos no tema, imos a aclarar un concepto básico (el concepto!). Contabilizar non é contar, nin apuntar, nin facer unhas cuentas; contabilizar é unha cousa moito máis seria que todo iso, é deixar constancia oficial dos movementos de capital dun ente. Ño! Que ben me quedou! Polo tanto, xa ben veredes que contabilizar é unha acción que só realizan as persoas de nivel, que non digo que non haxa persoas de nivel que non contabilicen, que as hai, pero non hai nin unha soa persoa sen nivel que o faga, e se a hai non sabe onde se mete o ente que deixa en mans desa pobre criatura (pobre de espírito, enténdese) os seus capitais oficiais, porque aínda que o que contabiliza non ve un peso deses capitais, nin pincha nin corta na economía do ente, pode dicir moitas mentiras sobre eses pesetos (e sen querer eh), auténticas aberracións fiscais, que se chegan a oídos de Montoro... ai hox! ai hoxiñas! Vale, pois aclarado isto xa podemos comezar coa cuestión que nos ocupa.

Xa sabedes que este é un blog de contabilidade, así que imos comezar polo básico: sabemos o que é a contabilidade? a contabilidade é unha cousa inventada, non é un can, nin unha vaca, nin un coche, nin unha casa. Moitos preguntarédesvos: se é unha cousa inventada, por que non a inventaron máis sinxela? Pois igual que a raíz cadrada, ou a raíz cúbica se me apurades, porque tocou así. Porque tocou así, e máis porque o pai da partida dobre, que non o inventor, foi un monxe franciscano, e, como xa de todos é ben sabido, os monxes franciscanos teñen moi mala uva (si, incluso peor que os dominicos, que xa é dicir), e, por se iso era pouco, ademais era matemático, o que non fai máis que empeorar as nosas expectativas sobre a asequibilidade (esa palabra creo que a inventei) da materia en cuestión. A estas alturas xa todos estaredes preguntándovos cál é o nome do noso heroe, pois vouvos dar unha pista: era italiano e naceu no século XV, penso que con iso xa todos saberedes que o artista en cuestión era Frai Luca Pacioli, creador da contabilidade moderna. Coñecerédelo por obras como "De Divina Proportione", thriller psicolóxico relativo á proporción relacionada co denominado "número áureo", que non será necesario que vos explique o que é, non? Por se aínda queda algún despistado que non coñece tal númaro, aí vos vai a descrición básica:

 

Ben, pois este señor, nestas datas, nas que aquí en España nos dedicabamos a facer churrasco cos infieis, ocupábase en sentar as bases da partida dobre, e, con ela, da contabilidade moderna. Non a inventou, moito antes da publicación do tratado do monxe a partida dobre xa se utilizaba en multitude de empresas comerciais (supoño que ningunha delas en España), e non se sabe quen a utilizou por vez primeira, pero Pacioli foi o primeiro en codificar e explicar por escrito o sistema, dato que lle outorga non pouco mérito ó chaval (como anécdota contareivos que os primeiros tratados referentes á partida dobre en España apareceron ó redor dun século despois deste).

Agora eu, aquí, vou imitar un pouquiño ó noso ben querido Luca, e vou explicar en que consiste a contabilidade moderna para os non iniciados no asunto: a premisa básica é que os capitais nin mingúan nin medran, simplemente se moven (xa dixen que isto era para os non iniciados, os que tedes unha lixeira idea xa sabedes que existen gastos e ingresos, que son os que fan variar os capitais). Isto que significa? Pois moi fácil: se ti mercas uns zapatos (a todos nos gusta mercar zapatos, é algo da evolución das especies, pero o probe Darwin esqueceu mencionalo) vas ter máis zapatos e menos cartos, e isto tense que reflectir na contabilidade: esa é a partida dobre, por un lado aumentan os zapatos e polo outro baixan os cartos, a partes iguais, claro está, porque en contabilidade todo se conta en unidades monetarias (xa vos falarei da homoxeneización contable). Agora é cando aparece o criterio da posición: en contabilidade non hai signos máis nin menos, súmase ou réstase segundo a posición da conta (nalgúns casos tamén resta o que vai entre paréntese, e nesta entrada temos moitos parénteses, así que xa estades restando...).

Como dixen ó principio a contabilidade é unha cousa inventada, polo tanto é tan real coma os cartos que tedes no banco. Viches os cartos que tedes no banco algunha vez? Refírome a cartos de verdade, non a unha simple anotación nun libro, que é o que son tanto as anotacións nas vosas libretas do Banco Pastor coma as do libro diario de Bershka (para ella y para él), se non viches Concursante, de Rodrigo Cortés, é un bo momento para vela e así comprender o aquél das anotacións que non son cartos, queda moito mellor explicado na película do que eu serei capaz de mostrarvos en décadas. Así que se ó final ven o corralito non digades que non avisei... Os billetes e as moedas tampouco son cartos de verdade eh, pensades que ese cacho de papel vale máis que calquera outro? Tocou así, pero se agora entra Mario Conde de presidente do goberno e di que eses billetes non valen, que van valer uns moi bos que os ten el todos na súa casa, que ocorre? que quedamos todos coma Varela a mirar pa el e a chorar, así que xa sabedes: os investimentos que sexan en ouro, que é o que vale, ou prata se sodes pobres. Tampouco vos prometo que non vaia entrar Mario Conde de Rei do Mundo e diga que agora o ouro non vale, que o que vale é un mineral precioso que o ten el todo na súa casa, que entón quedamos coma Varela igual, pero neste caso temos un pedrolo enorme de ouro que non vale nada e podemos tratar de atinarlle na cabeza a Mario Conde (esperemos que non teña os reflexos de George Bush Jr.). E non é por desanimarvos, pero aínda non vos relatei o perigo máis grande, o maior perigo para a solvencia, tanto do aventureiro especulador coma do probe aforrador, é que Mario Conde, aínda sen ocupar ningún cargo importante na administración pública, entre nas vosas casa e vos roube, ou ben os billetes e moedas que tiñades para acabar de pasar o mes, ou ben o ouro que gardabades con todo o amor por se deixaban de valer os billetes en curso, e rezade para que non o nomeen rei supremo dun banco ó azar, que xa non sería a primeira vez, e, como queda aquí demostrado, este home vive por e para a maldade (se non cómo explicades esas gafas abertas ó medio que leva?).

Levo xa moito tempo a dicir cousas e aínda non dixen o que é realmente a contabilidade, pero non vos poñades así que xa volo digo agora. A contabilidade é a ciencia que estudia o patrimonio da empresa (o patrimonio é todo, non o confundades co patrimonio neto), co fin de coñecer a situación da mesma e os resultados conseguidos. A contabilidade, ou información financeira (nome moderno), debe ser comunicada, ou pública, para permitir ós usuarios da mesma emitir valoracións e tomar decisións ben fundalmentadas. Outra cousa é que a xente queira ver as contas para emitir valoracións ben fundamentadas, porque, na miña humilde opinión (non vos fiedes, a miña opinión non é humilde para nada, pero son dúas palabras de ir xuntas e non vou ser eu quen as separe) o 99% das persoas que habitan neste país (nos outros non o sei) prefiren mil veces expresar opinións sen fundamento ningún, antes que fundamentalas en feitos, cousa ben normal se o miras dende o seu punto de vista, que se non sabedes cal é ese punto eu volo aclaro: as opinións sen fundamento sempre son máis divertidas, máis exclusivas, ou máis fáciles de explicar (non me preguntedes por que, esa é unha das poucas cousas no mundo que non vos podo explicar).

Pero vamos a seguir co tema, que vexo que me estou saíndo de guión e iso sempre é perigoso. O criterio da posición, ese gran descoñecido... Coñecedes ese concepto? (el concepto!) É fácil: só hai que saber distinguir entre debe e haber, que son o lado daquí e máis o lado dalá. Basicamente as anotacións no debe son incrementos e as anotacións no haber son minguas, que se lle chama cargar (no debe) e máis aboar (no haber). Ata aquí todo parece ledicia, verdade? Pero agora imos ter outros pouquiños conceptos (el concepto!) que nos van complicar un nadiña a vida contable. Activo, pasivo e patrimonio neto. E agora de qué fala esta? Pois moi fácil, as anotacións son cargos e abonos, pero de qué? porque algo terá que ser o que aumente e diminúa, non? Pois aí o tedes, as anotacións contables son referentes a elementos do activo, do pasivo ou do neto, patrimonio neto, non nos vaiamos confundir.

Vamos aló. Que é o activo? Pois é o conxunto de recursos propiedade da empresa co que se obteñen beneficios. No noso idioma: son tódalas cousiñas que ten a empresa, coches, terreos, construcións, diñeiro en efectivo, contas bancarias e é moi importante non esquecernos dos dereitos de cobro sobre terceiras persoas. Todo o que a empresa posúe ou posuirá nun futuro por un feito xa acontecido forma o activo da empresa. Polo tanto é lóxico supoñer que cando o activo aumenta a anotación vai ó debe, e cando mingua a anotación faise no haber, ou polo menos a min paréceme lóxica apisoante (disque se di así). A pesar de ser algo inventado, a min paréceme que mellor non o puideron inventar, porque todo cadra perfectamente (chiste para os iniciados).

E o pasivo? Pois o pasivo é xustamente o contrario. Todo o que a empresa lle debe a terceiros, tanto compromisos monetarios coma obrigas de proporcionarlles bens ou servizos no futuro, estamos? Basicamente, os activos utilízanse para saldar pasivos, e os pasivos para financiar activos, entón tamén será lóxico pensar que cando un pasivo medra, a anotación debe ir no haber, e cando encolle irá no debe, xusto ó revés do que ocorre co activo.

O patrimonio neto é outra cousiña, que vós diredes: xa está este a inventar, se xa están tódalas posicións collidas polos dous usurpadores anteriores, onde pretende Cillian meter outro tipo de elemento? Pois iso tamén ten resposta, pero agora non me apetece, e ademais algo haberá que deixar, se non en tres entradas liquidámolo Plan Xeral Contable, e a ver de qué escribe Misielo, que son eu. Pois iso, que se na próxima entrada non vos comento o do patrimonio neto mo recordedes, que iso é importante, e vai saír máis veces, co que vos debería quedar claro agora xa o que é para evitar futuros problemas. De momento douvos unha pista: o activo é igual ó pasivo mailo patrimonio neto. Aí queda iso.